________________
'वम्महोवज्झाएणेवाऽहमणुकूलत्तणं सिक्खविया । किं तु तुमममि(तुममि)त्तियं पुच्छामि – किमेस पलयकालोवमो मे संतावं(वो) तंमि दिलृमि समिस्सइ नवा ?' वसंततिलया भणइ -
'परिचिंतिओ वि सुद्धं(क्खं), देह(इ); णिव्ववइ पिययमो नूणं । दिट्ठो उण जं जणयइ, रसंतरं तममयमउव्वं ॥
अहवा, तुम चिय थेववेलाएऽणुहविस्ससित्ति जाव जंपइ वसंततिलया ताव 'किं' जंपंतो पयडीहूओऽहं । पिच्छिऊण य मं सहसा लज्जिया कुमारी चिंतइ – 'हा ! हिययचोरेणाऽणेण सयलमवगामियमम्हं चरियं' । अब्भुट्ठिउं च वसंततिलयाए ‘सागय'ति भणंतीए दिण्णमासणं, उवविट्ठोऽहं तंमि ।
खणंतरेण वसंततिलयमुद्दिसित्ता भणामि – 'किमेसा मु(तु)ह सही दरिसणेणऽम्हमेवमोयण(मोणय)मुही तन्हिक्काविया ? जओ कलीणा गिहागयमण्णयाणणा सम्ममवयरंति त्ति मग्गो' । वसंततिलया भणइ - 'कुमार ! सुकुमारा कुमारी सूरि(र)किरणफरिसणे[णे] हाऽऽगमणेण य मणायं पीडिया न सक्केइ तुहोवयारं काउं, ता न तए छलन्नेसिणो(णा) होयव्वं' । मए भणियं - 'सुंदरि ! किमेत्थ च्छलं ? नऽम्हे बाहिरववहारत्थिणो किं तु सब्भावसिणेहोवयारपरायणा । सो य चित्तगओ । तहा वि वच्छरी कीरइ ?' |
तओ समओ त्ति कलिऊणुट्ठिया वसंततिलया कलहोयतिल(तलि)यागयं कप्पूरसणाहं तंपू(बू)लं कुमरीसहत्थगुत्थं च बउलमालियं मम समप्पेह(इ) । मए वि सव्वं सहरिसं घेत्तुं ति(नि)वेसिया नियकंठे वउलमालिया समाणियं च नियावीलं मोत्तूण तंबोलं । पलोयं(पलोइयं) चाऽवंगदेसेण(णे)सीलज्जोणयमुहीए कुमारीए ममाऽभिमुहं । मम(ए) वि पलोइयं तीसे वयणं । तओ दवावियं पसन्नचंदहत्थेण तंबोलं ।
इत्थंतरंमि य तत्थाऽऽगओ महसंतिओ पडिहारो भणइ - 'देव ! रण्णा पेसिओ कंचुई आवासे चिट्ठइ । भणियं च तेण जहा - "लहुं चेव सद्दिज्जाउ कुमारो जमइक्कमइ सुंदरा वारा" । तेणाऽहं तुरियमागओ । संपयं कुमारो पमाणं' । तओ ‘हुं ण्ण(आ)गच्छामि' त्ति कुणंतो निग्गओऽहं पसन्नचंदेण वसंततिलयाए – 'तए पुणऽम्हमावासमागंतव्वं'ति वोत्तु निग्गएण सह पत्तो नियावासं । दिट्ठो कंचुई । पायवडणुट्ठिएण य भणियं तेण – 'कुमार ! समाइसइ राया जहा – “जा जीवविया तए मम पाणप्पिया कुमारी सा पडिच्छेज्जाउ संपयं, विवाहदिणं पुण निटूंकिऊण कहिस्सामो" ।' मए वि 'जमाणवेइ राया तं कीरइ' त्ति वोत्तुं दिन्नं कंचु[इ]णो तंबोलं । तओ पणमित्ता निग्गओ कंचुई ।
___ कुमारी वि सहीहिं सममच्छिऊण तत्थ किंचि वेलं गया नियभवणं । विण्णायवुत्ताए य वद्धाविसाया(वद्धाविया सा) वसंततिलयाए जहा – 'सहि ! धीरा होहि । जमक्खणिओ तुह कज्जेण ताओ । तहाऽहं भणियाऽसि(म्हि) कुमाराणुचरेणा"ऽऽगंतु(त)व्वमम्हाऽऽवासं" । ता सहीमाए वत्ति(चित्त)वट्टियाए किंचिदवत्थासूयगं चित्तकम्ममाहि(लि)हसु ।' तओ कुमारीए लिहिया पट्टियाए विरहाउरचक्कवाई । वसंततिलयाए वि तीए हिट्ठओ लिहिआ इमा गाहा -
आमुयइ महइपुलिणं, कमलं अलि(ल्ल)यइ विसय(इ) सरसभि(लि)ले ।
रसइ करुणं वराई, चक्काई पियविओयंमि ॥ तओ घेत्तु तं चित्तवट्ट(ट्टि)यं तंबोलाइयं चाऽऽगया ममाऽऽवासं । दटुं च मए सायरं संभासिय(या) तंबोलाई(लाई) समप्पेत्ता भणइ - 'कुमार ! कुमारीए तुम्ह समीवं सरीरपउत्तिनिमित्तमिह पेसिया चित्तविणोयणत्थं