________________
[१०]
जा काऽवीमस्स मणे', तो कुमरो तं लिहित्तु भणइ 'वडू ! । सच्चविउं न सहि इमा, तीरइ पेच्छसु तह वि किंचि ॥ तह को वि दट्ठमम्हे, अण्णह परिभाविहीह ता जामो' । जंति य ते; तो चेडी, भणइ 'सहि ! इमे गया ताव ।। पेच्छामो जाऽऽलिहिया', तत्थाऽऽगंतुं च चंदलेहाऽऽह । 'सहि ! पेच्छाऽऽलिहिय तुमं, सच्चविया अह कुमारेण' ॥ तो दट्ट बंधुमई, चिट्ठइ तुट्ठा वि लज्जिया जाव । तो कुमरुत्तो बडुओ, 'वयंस ! मा कोइ पिच्छिहिइ ।। ता गंतुं फुस लिहिउं(अं)', वडुओ 'वेवं' ति व(वो)त्तु तत्थाऽऽओ । गहिओ गवक्खचडिओ, चेडीए तो पुकारेइ ॥ 'सहि ! केण वि ताऽहं धरिओ ताऽऽगंतुं मं मुयावसु' कुमरो । सोउमिमं तहिँ पत्तो, बंधुमइं दट्ठ चिंतेइ ।। 'हो हो रूवाइगुणे' [तओ य] सच्चविय किंचिदणुरायं । पुच्छइ – 'धरिओ केण ?' 'ऽम्हेणं'ति चंदलेहाऽऽह ॥ भणइ 'किमत्थं' कुमरो, ता बंधुमई धरित्तु मुहपुरओ । वीरंवल(नीरंगण?)माह सहि, – 'जइ ते सवसं सरीरं ता ॥ देज्जसु जमुचियमुत्तर-मिमस्स' साऽऽह – 'सयलं लभि(भणि)स्समु(म)हं' । तो कुमरमाह - 'मह सहिलिहिणवराहेण धरिउ' त्ति ।। कुमरो भणइ 'न नाया, सहि तुहऽम्हेहिं किंतु चित्तस्स । खेयंकर त्ति लिहिया', तो भणइ वडू - 'किमहं पि ॥ तुम्हेहिं पियवयंसो, लिहिओ?' साऽऽहि(ह) य - 'जमम्हं पाणपिओ' । भणइ वडू - ‘एवं सइ, समावराहे सवारेमि' ॥ तो कुमरिकरं साह[इ], सो कुमरकरण; भणइ बंधुमई । 'विहिओऽज्जउत्त ! हासो, नायं उवरोहसीलत्तं ॥ तव ता मुंच कर मे', कुमरो तं भणइ 'जेण सुत्तो हं । वेलविओ; सो मुच्चइ, कहं चिरा लद्धमेस करो ?' ॥ चंदलेहाऽऽह 'ण मुणे, किं कहिही कंचुकि त्ति मम कुमर ! । मणमुत्तमइ' तो तं, भणइ वडू 'वित्तमेएसिं ॥ पाणिग्गहणं; सो उण, जं पडिहासइ कहेउ तं रण्णो' । पत्तो य दट्ट तत्थेव, कंचुई मुं[चइ] कुमरिकरो ॥ कुमरो मु(कंचु)इणोत्तो, 'कुमरा ! ऽऽणंदेण वड्ढसु जओऽहं । तुह कुक्कओ निउत्तो, परिणयणत्थं लहुं; किं च ॥
