________________
[३]
विद्धा मयणसरेहिं, सो वि य तं दटुं रि(वि)भलो जाओ । ता संवरिऊणुज्जाणिय-मेइ गिहमि बंधुमई ॥ तत्थ वि सा लहइ रई(इं), ण भूमि-सयणासणेसु रयणीए । लक्खित्तु चंदलेहा, तं सव्वं कहइ देवीए । सा वि पहाए पेसिय, तं निववत्ताणिवेयणनिमित्तं । सद्दावइ नेमित्तं(त्ति), सद्धाए संपहुत्तं च ॥ पूजित्तु रहसि पुच्छइ, – 'जं दटुं पीडिया उ बंधुमई । तप्पर(रि)णीया पच्छा, सुहिया होही न वा कहसु' ॥ नेमित्ती वि निरूविय, भणइ – 'विवाहोऽत्थि नियमओ किंतु । तयणंतरं भविस्सइ, तं(ते) पुत्त(त्ति)-कुडुंबभंगो'त्ति ।। सोउं चेमं देवी, चमक्किया पट्ठवित्तु नेमितिं । चिंतंती कज्जगई(इं), सुमरइ पुव्वत्थियं चेमं ॥ 'कुलदेवयाय(एँ) पुरओ, मोयगदाणं ति ता तयं देमि । जेण न विग्धं जोयइ(जायइ), लग्गा देवी य तक(क्क)ज्जे' ॥ चंदलेहा वि पणमिउ-मुवविठ्ठा पुच्छिया वि(निवे)णेमं । 'कहसुज्जाणियवत्तं ?' सा भणइ – 'सामि ! सोच्छाहा' ॥ रायाऽऽह – "किं किमेयं', साऽऽह – 'असो भाविया कुमारि'त्ति । रायाऽऽह 'कह' साऽऽहा – 'ऽऽगंतूणाऽऽवासिओ कोइ(ई) ।। तत्तु(त्थु)ज्जाणंमि जुवा, अवरण्णे(ण्हे) तं च दट्ट बंधुमई । न लहइ रइं कहं पि य', रायाऽऽहि(ह) - 'तुमं मुणसि को सो ?' || चंदलेहाऽऽह – ‘ण मुणे, परमेण्हि तुम्ह दारमेंतीए । जंपतो किं पि मए, स[ह] पडिहारेण सो दिट्ठो' ॥ रायाऽऽह – 'मे कहिस्सइ, पडिहारो च्चिय तुमं तु बंधुमई(इं) । गंतुं भणसु करिस्सइ, ताओ ते तं पइं तुरिसं(य)' ॥ सा वि पणमित्तु जंती, णेयवारे कुमरिवत्तमापुट्ठा । माहवमहल्लएण, कुमरकए कहइ मयणत्तिं ॥ तो गंतुं देवीए, निवभणियं कहइ सा वि तस्सहिया । गंतुं तं चिय बेंती, बंधुमई(इं) संठवेइ त्ति ॥ पडिहारो वि पविट्ठो, पणमित्ता भणति – 'देव ! दारट्ठि(ठि)ओ । को वि अपुव्वकुमारो, ओलग्गइ देवपायाणं' ॥ रायाऽऽह - 'को कुओ वाऽऽगओ त्ति पुच्छसु'; भणइ पडिहारो । 'पुट्ठो देव ! मए सो, कहियं विचित्तबडुएणं ।