________________
[३९७]
जलहिमि जाणवत्तं, जइ न विभिज्जतमिह समागमणं । कह होंतममा(ना)गमणंमि कह य धम्मंमि पडिवत्ती ?' ॥ भणिओ य बंधुदत्तो, मुणिपासट्ठिएण खयरनाहेण । चित्तंगएण – 'सुंदर ! साहु कया धम्मपडिवत्ती ॥ साहम्मिओ य इण्हि, अम्हाण तुमं ति जं च ते कज्जं । तं भणसु मोत्तु लज्जं, साहेमो जेण निब्भंतं ॥ किं वा रयणावूरिय-पोएणं नेमि तं निए देसे ? । किं वा देमि मयच्छि ?, विज्जं वा गम(य)णगमणयरिं ?' ॥ तो भणइ बंधुदत्तो, विज्जाहरवयणजणियपरिओसो । 'नत्थि मह किंचि कज्जं, पावियजिणवयणसारस्स ॥ नियदेसो वि य सो च्चिय, जत्थ गुरु-मित्त-बंधवजणो य । नहगामिणी वि विज्जा, जा तम्हं सा ममऽत्थि त्ति । ता तुम्हेहिं सहाऽहं, चिट्ठिस्समिहं'ति वोत्तु तुण्हिक्के । जायंमि बंधुदत्ते, चिंतइ चित्तंगओ 'णेण ॥ न निसिद्धा कण्णा ता, विवाहिउं महइ; तं च विज्जाए । नाउमुवणेमि जीए, घरिणो(णी?)सद्दो थिरो होइ ॥ दटुं च सभज्जमिमं, पडिबुज्झइ जेण बंधुदत्तो वि' । तो घेत्तु बंधुदत्तं, सगिहे चित्तंगओ जाइ ।। अह मज्जिउं च नेवत्थिउं च जिणमच्चिउं विभूईए । कयभोयणाइकिच्चा, जंति पुणो नेमिजिणभवणे ॥ इय पइदियहं जिण-मणि-सेवानिरयाण वच्चए कालो । अह अन्नया य परियण-समक्खमुल्लवइ खयरीसो ॥ 'भो भो ! तुब्भं केणइ, परिब्भमंतेण भारहे वासे । किं दिटुं साइसयं, कन्नारयणं कह वि किंचि ?' ॥ तस्स सहोयरधूया, मियंकलेहा अह मुणियभावत्था । 'तुब्भे किं न वियाणह, जिणयत्तसुयं मम वयंसि ॥ कोसंबितिलयभूयं, कन्नं पियदंसणं ति नामेणं ?। तीए भवणंमि मए, गयाए आयण्णियं चेमं ॥ मणिणा निगदिज्जंतं. जहेस कन्ना सयं जणेऊणं । जिणसासणंमि धन्ना, पव्वज्जं संपवज्जिहिइ' । सोउं चेमं तुट्ठो, खयरवई रहसि पण्णवेउं च । बंधुदत्तं गहाया,-ऽमियगइ-हिमकुंडलाईहिं ॥ विज्जाहरेहिं सहिओ, कोसंबिपुरीए जाइ गयणेणं । धरइ य पुरिमुज्जाणे, ते बाहिं पासभवणड्डे ।।
