________________
[३५६] नेमिसामी इह समोसरेज्जा तोऽहं पव्वयामि' । नाउं चेमं तच्चित्तं केवलनाणेण समोसरिओ नंदणवणुज्जाणे जिणो । पव्वइओ य तदंतिए विहिणा निसढो । पढिएक्कारसंगो नववरिसाणि जाव तवोविसेसं कुणइ । पज्जंते य एक्कवीसदिणाणि कयाणसणो कालगओ त्ति जाणित्ता वरदत्तगणहरो भणइ - 'सामि ! इओ कहं होही निसढो ?' सामी भणइ – 'तेत्तीससागराऊ सव्वट्ठसिद्धविमाणे सुरो होउं महाविदेहे वासे उल्हाए नयरे सकालमप्पण्णो सिज्झिस्सइ'त्ति निसढ त्ति गयं । ___भत्तिज्जओ य निसढपिउणो ढंढणकुमारो त्ति ढंढणकुमारकहा भण्णइ -
मगहादेसे धण्णपूरए गामे रायाएसकारी पारासरो नाम बंभणो । सो य णरिंदवरी(रि)ओ(?) गामिल्लएहिं खेडावेइ । अण्णया तेण तण्हा-छुहाभिभूया परिस्संता संपत्ते भोयणे सव्वे करिसगा बइल्ला य मड्डाए खेत्तंमि एक्केक्कं वंभं दवाविया । तन्निमित्तं च निव्वत्तियमंतराइयं कम्मं । तओ भमिऊण संसारं इहेव बारवईए णयरीए वासुदेवस्स पुत्तो ढंढणकुमारो णाम जाओ । तओ विवाहित्ताऽणेगाओ णरिंदबालियाओ विसयसुहमणुहवंतो चिट्ठइ । ।
अण्णया रेवंतगुज्जाणे समोसरिओ अरिट्ठणेमी । निग्गओ वासुदेवो । निसुया धम्मदेसणा । पडिबुद्धा अणेगे पाणिणो । ढंढणकुमारो य धम्मं सोऊण निव्विण्णकामभोगो महाविभूईए भगवओ समीवंमि पव्वइओ। जाओ साहूणं बहुमओ । एवं च भगवया सह अटुंत(चिटुंत)स्स ढंढणकुमारस्स उदिण्णं पुव्वभवनिव्वत्तियं तमंतराइयं कम्मं । तओ जत्थ जत्थ वच्चइ तत्थ तत्थ न किंचि वि पावइ । जेहिं पि साहूहिं समं वच्चइ तेसि पि लद्धिमुवहणइ । अवि य -
सिरिवासुदेव[त]णओ, सीसो तेलोक्कनेमिनाहस्स । सव्वगुणाण निवासो, धण-कणयसमिद्धनयरीए ॥ भममाणो वि न पावइ, भिक्खामेत्तं पि ढंढणकुमारो ।
जम्मंतरणिव्वत्तिय-तिव्वमहाकम्मदोसेण ।। तओ विम्हिएहिं साहूहिं साहिओ एस वुत्तंतो सामिणो । तेणाऽवि कहियं पुव्वभवचरियं । तओ ढंढणकुमारेण जायसंवेगेण गहिओ भगवओ समीवे अभिग्गहो जहा – 'न मए परलद्धी भोत्तव्वा' । एवं चाऽलाभपरीसहं सम्मं सहतस्स समइक्कंतो कोइ कालो ।
अण्णया पुच्छिओ तित्थयरो वासुदेवेण – 'को साहूण मज्झे दुक्करकारओ?' भगवया भणियं - 'सव्वे दुक्करकारया विसेसओ ढंढणकुमारो । जेण से बहुकालो अलाभपरीसहं सहंतस्स वोलीणो' । तओ बारवई पविसंतेण दिट्ठो गोयरचरियाए भमंतो वासुदेवेणं ढंढणो साहू । तओ करिणो उत्तरिऊण वंदिओ भावसारं । दिवो य सो वंदिज्जंतो सेट्ठिणा । चिंतियं चाऽणेण - ‘कयत्थो एसो जो एवं वासुदेवेण वंदिज्जइ'। कमेण य भमंतो पत्तो सेट्ठिगिहमि । पडिलाहिओ भत्ति-बहुमाणपुव्वयं सिंघकेसरयमोदगेहिं सेट्ठिणा । पडिणियत्तो तत्तो पत्तो जिणसमीवं । विण्णत्तं चाऽणेण – 'किं भगवं ! खीणमंतरायं?' भगवया भणियं - 'न अज्ज वि। किंतु कण्हस्सेसा लद्धी, जओ कण्हेण वंदिओ त्ति काउं दिण्णा सेट्ठिणा ते मोदगा' । तओ विहियथंडिले रागाइरहियस्स परलद्धीए [लद्धे ते मोयगे?] स[त्थु]त्तविहीए परिठ्ठवंतस्स 'अहो जीवाणं पुव्वोवज्जियाई कम्माइं दुम्मोयणाणि भवंति'त्ति भावंतस्स उप्पण्णं केवलं नाणं ति ढंढणकुमारो त्ति गयं ।