________________
[३५३]
NNNNNNNNNN
बारवईए णयरीए कण्हवासुदेवस्स दो वेज्जा-धन्नंतरी वेयरणी य । तत्थ जो वेयरणी [सो] सच्चो जं जस्सोच्चि(चि)यं वेज्जयं तं तस्स कहेइ करेइ य । जं च अप्पणो अत्थि ओसहाइयं तं संपाडेइ । धनंतरी पुण निस्सूगो पावं वेज्जयं कुणइ । तओ साहुणो भणंति – 'नेदं अम्हाणं विहियं' । सो भणइ - 'न मए साहुजोग्गं वेज्जयं पढियं' । एवं ते दो वि महारंभा महापरिग्गहा य सव्वाए बारवईए वेज्जयं करेंति ।
अण्णया तत्थ समोसरियमरिठ्ठनेमिं वासुदेवो वंदित्ता पुच्छइ – 'भगवं ! एए दो वि वेज्जा बहुजीवखयंकरा कालं काऊण कत्थ गमिस्संति ?' सामी भणइ - ‘एस धण्णंतरी सत्तमनरयपुढवीए अप्पइट्ठाणे उववज्जिही । एस पुण वेयरणी विज्झपव्वयवणे वाणरो होऊणं जोव्वणत्थो वानरजूहवई भविस्सइ । तत्थ य वणे अण्णया सत्थेण सहाऽऽगयाणं साहूणं मज्झे एगस्स पाए सल्लो भज्जिही । तं च सेससाहुणो भणिस्संति – 'अम्हे पडिक्खामो' । सो भणिस्सइ – ‘एवं सव्वे वि मरामो । ता वच्चह तुब्भे । जं कालोचियं भविस्सइ तमहं करिस्सामि' । तओ ते सल्लं कड्ढिउमसक्कंता छायाथंडिलंमि तं मोत्तणं जाइस्संति । एत्थंतरंमि य सो वानरजूहवई जत्थेसो साहू चिट्ठइ तत्थाऽऽगमिस्सइ । तं च साहु दमग्गिल्ल वानरा किलिकिलिस्संति । तओ सो जूहवई तेसिं सदं सोच्चा रुट्ठो समागओ साहुं दट्ठण 'कत्थ मए एरिसो दिट्ठपुव्वो'त्ति विमरिसणेणं जायजाईसरो संभरियपुव्वजम्मवेज्जो पव्वयाओ सल्लुद्धरणिं संरोहणि चोसहीओ गहायाऽऽगमिस्सइ । तओ दंतचावियाए सल्लुद्धरणीए समालित्तं साहुपायं झत्ति नीसरियसल्लं संरोहणीए रोहविस्सइ । तओ 'बारवईए वेयरणीणामाऽहं वेज्जो आसि'त्ति अक्खराणि तस्स पुरओ लिहिस्सइ । साहुणा वि तच्चरियसुयपुव्वेण धम्मे कहिए कयाणसणो तिण्णि दिवसाणि जीवित्ता सहस्सारं गमिस्सइ । तओ पउत्तावही णियसरीरगं साहुं च दट्ठण समागओ – 'तुम्ह पसाएणेसा मए देविड्डी लद्ध'त्ति भणित्ता तं साहुं णियसाहुसमीवे नेही । तत्थ वि साहूहिं पुच्छिओ जहा अवट्ठिय(जहावट्ठिय)वुत्तंतं साहेही । तओ सव्वेसि पि य धम्मथिरीकरणं होहि'त्ति । विज्ज त्ति गयं ।
सारंभो य वेज्ज व्व वीरओ त्ति वीरयकहा भण्णइ -
बारवईए कयाइ पाउसागमे समोसरिओ णेमिणाहो । तं च पज्जुवासंतो कण्हवासुदेवो भणइ - 'भयवं ! तुब्भे किं न विहरह पाउसे ?' । सामी भणइ - बहुजीवाउला तंमि पुहवी, तेण न विहरामो' । तओ - 'जइ एवं तो बहु[ओ] मे यंतेउरपरिवारस्साऽसंजमो । तो पाउसे न नीसरिस्स(स्स) ति' कयाभिग्गहो गंतुं णगरीए पविठ्ठो अन्भिंतरभवणं । तद्द्वारे य निउत्ता पुरिसा, जहा – 'न कस्सइ पाउसं जावेह पवेसो दायव्वो' । ___अत्थि य बारवईए वीरओ णाम सालिओ । सो य अईव वासुदेवभत्तो त्ति पेच्छिउं पुष्फ-फलगंधेहिं कण्हं निच्चं भुंजइ, नऽन्नहा । न य लभहि(इ) वीरगो साभिग्गहकण्हस्स समीवं गंतुं । तओ पुप्फछज्जियाहत्थो सो बारट्ठिओ चेव पुप्फेहिं कण्हुद्देसेण अच्चणं काउं दिणे दिणे वच्चइ, ण य जेमेइ । एवं च वित्ते वरिसारत्ते नीसरिओ बाहिं वासुदेवो । उवट्ठिया य से सव्वे वि रायाणो । पडिओ य वीरगो पाएसु । पुच्छिओ य सो कण्हेण – 'वीरया ! किं दुब्बलो दीससि ?' । साहियं च से जहावत्तं बारपालिएहिं । तओ कण्हो संजायाणुकंपो संमाणिउं वीरयं काउं चाऽनिवारियप्पवेसं गओ नेमिनाहंतियं । वंदिउ चोवविट्ठस्स संसिओ से सामिणा समणधम्मो ।