________________
[३४४]
तओ दुज्जोहणेण वसीकए सव्वंमि गोत्तरज्जे कुंतीए भणिया पंडवा – 'पुत्तगा ! केत्तियं कालं चिट्ठियव्वं ? वच्चामो बारवइं, जओ तत्थ तुम्हाण माउलगहरं' । तओ 'तह'त्ति पडिवन्ने जया कालसंवरघरे पज्जुन्नकुमारो वद्धइ तंमि काले कुंती पंडवे घेत्तुं वणवासाओ बारवइं गया । बहुमन्निया वसुदेवाईहिं । तव्वयणेण य कयसम्माणा ताव धरिया पंडवा जाव जरासंधसंगामकाले तेहिं विणासिया कउरवा । तओ वासुदेवेण दिन्नरज्जा हत्थिणपुरमागया वारोसारएणं दोवईए सह विसयसुहमणुहवंता चिट्ठति ।
अन्नया य वासभवणत्थाए दोवईए सिंगारकरणवक्खित्तचित्ताए नारओ समागओ । सो य तीए न दिट्ठो । तओ कुविओ 'कहमेसा चेडी दुक्खभाइणी भविस्सई'त्ति चिंतंतो निग्गंतूण वासुदेवभएण [धायइसंड]त्थभरहखेत्ते चंपानयरीनिवासिकविलवासुदेवसेवगस्स अमरकंकानयरीसामिस्स सहावेणं चेव इत्थीलोलस्स पउमनाभस्स रन्नो सगासमुप्पइत्ता गओ । तेण य कयसम्माणो नीओ नियंतेउरं । दंसियाओ देवीओ । पुच्छिओ य - 'भगवं ! किं तए वसुहं हिंडंतेण अण्णत्थ कस्स वि एरिसीओ भुंभुरभोलियाओ महेलाओ दिट्ठाओ ?' तओ तं पउमनाहं 'जंबुद्दीवभरहखेत्ते हत्थिणाउरे पंचपंडवभज्जा दोवई णाम जा मए दिट्ठा तीसे एयाओ तुह डव्वल्लीए पाए वि बद्धाओ ण सोहिंति'त्ति भणिएण हु दुक्खावित्ता गओ ।
तओ दोवईए उवरि जायपरोक्खाणुरागेणं पउमनाभेण रण्णा एगते समाहित्थेणं आराहिओ पुव्वसंगइओ देवो । समागओ य सो भणइ – 'किं करेमि ?' पउमणाभेण भणियं - 'दोवइं संपाडेहि' । देवेण भणियं - 'न सा पंडवे मोत्तूणं अन्नं पुरिसमिच्छइ । तहा वि जइ ते निब्बंधो तो आणेमि' । तओ सो गओ हत्थिणाउरं । ओसोव्वणि निदं दाऊण अवहरित्ता दोवई समप्पिया पउमणाभस्स । 'एसा सा दोवई, अओ परं तुमं जाणसि'त्ति वोत्तुं गओ देवो । तओ पबुद्धा दोवई नियट्ठिइमपेच्छंती हल्लोहलीहूया भणिया पउमनाभेण - 'देवि ! मा भाहि । मए तुमं आणाविया । सव्वं पि इमं तुह रज्जं । ता मए सह विसिट्ठभोगे भुंजाहि' । तओ दोवई तक्कालुप्पन्नमईए 'जइ मासब्भंतरओ मम निएल्लओ को वि तत्तिं ण करिस्सइ, तओ जं तुमं भणि[ही] तं करिस्सामि'त्ति भणित्ता बंभयारिणी चिट्ठइ त्ति ।
इओ य हत्थिणाउरे जुहिट्ठिलादओ इओ तओ गवेसित्ता दोवइमपस्समाणा गया बारवईए । कहिया वासुदेवस्स वत्ता । तओ को वि किंपि न जाणइ त्ति सव्वेसिं मूढकायव्वाणं पुरओ झत्ति समागओ णारओ। पुच्छिओ वासुदेवेणं – 'भगवं ! जाणसि किमवि दोवईए सुद्धिं ?' नारएण भणियं – 'अहमन्नया धायइसंडभरहखेत्ते गओ आसि । तत्थ अमरकंकाए पउमणाभस्स रन्नो भवणंमि दोवई देवी जारिसिया दिट्ठपुव्वा' । तओ गओ णारओ ।
वासुदेवो वि लद्धदोवइबु(सु)द्धी रहवरारूढो पंचपंडवसहिओ सबलवाहणो गओ पुव्वसमुद्दतीरं । ठिओ तस्स(त्थ) मणसा सुट्ठियं देवं चिंतित्ता तवणिरओ धम्मपरायणो । समागओ य सुट्ठिओ । भणइ - "किं करेमि ?' वासुदेवेण भणियं – 'दोवई पउमणाभेण अवहरिया चिट्ठइ । सा जहा आगच्छइ तहा करेहि' । सुट्ठिएण भणियं – 'जहा दोवई देवेण अवहरित्ता पउमनाभस्स समप्पिया तहाऽहं तुहाऽऽणित्ता समप्पेमि । अह एवं न पडिहाइ तो पउमणाहं सबलवाहणं समुद्दे पक्खिवामि' । तओ वासुदेवेण भणियं 'मा एवं करेहि । मम पंडवछट्ठस्स छण्हं रहाणं समुद्दमज्झेण मग्गं देहि, जेण सयमेव दोवई घेत्तुमागच्छामि' ।
तओ 'तह'त्ति पडिवज्जित्ता दिन्नो सुट्ठिएण मग्गो । तेण य पंडवसहिओ गओ अमरकंकाए वासुदेवो । धरिया बाहिरुज्जाणे रहा । पेसिओ पउमनाभस्स समीवे णियसारही दारओ णाम दूओ,