________________
[३३३]
तओ सा तोरणवारे तं मोत्तूण गया सच्चभामासमीवं । भणिया य तीए - 'काऽसि तुमं ?' दासी[ए] भणियं - 'देवि ! साऽहं तुह कुब्बडी चेडी' । देवीए भणियं - 'हला ! कहमेरिसी जाया?' तओ कहिओ दासीए बंभणवुत्तंतो । सच्चभामाए भणियं - 'कत्थ सो बंभणो ?' दासी भणइ - 'तोरणवारे' । तओ सच्चभामाए तेण सो सिग्घं हक्कारिओ समागओ य । तओ सच्चभामाए आसीसं दाऊण उवविट्ठो दिण्णासणे । भणिओ य तीए – 'भट्ट ! मह रुप्पिणी नाम सवक्की अस्थि । तीसे सयासाओ जहा रूवाहिया होमि तहा कुणसु' । तेण भणियं - 'तं सुरूवा दीससि' । तीए भणियं - 'तहा वि विसेसेण रूवाहिं(हियं) करेहि' । तेण भणियं - 'जइ एवं ता विरूवे चेव विसेसरूवं लग्गइ त्ति विरूवा होहि' । तीए भणियं – 'किं करेमि ?' तेण भणियं - ‘भद्दावियसीसा मसीखरडियदेहा जुन्नडंडिया-खंडनेवत्थधरा होऊणं मम पुरओ ठाहि' । तओ तीए अत्थिणीए तहेव कए भट्टेण भणियं - 'सुट्ठ भुक्खिओऽहं । ता भुंजावेहि जेण सत्थचित्तो तिलोयाहियरूवं तुमं करेमि' । तओ सच्चभामा विसेसेण सूयारियाओ आढवेंती 'रुडुवुडु-रुडुवुडु'त्ति मंतं कन्ने कहेत्ता तेण भणिया – 'जाव अहं भुंजामि ताव तुममिमं मंतं कुलदेवयाणं पुरओ जावेंति चिट्ठसु' । तीए तहेव कुणंतीए सो भुंजतो निठुवियसव्वरसोइसारो सच्चभामाए बीहंतीहिं सूयारियाहिं कक्खयं घेत्तूण - 'उढाहि'त्ति भणिओ, 'नाऽहमज्ज वि धाओ, ताव तत्थ जाइस्सामि जत्थ तित्ती भविस्सइ । किमेत्थ चिट्ठिएणं'ति भणित्ता गओ बंभणो ।
तओ कुमारो चेल्लयरूवं काऊण गओ रुप्पिणिभवणे । दिवो य मण-नयणाणंदकारओ सो रुप्पिणीए । पविठ्ठा य सा आसणगहणत्थं घरमज्झे । चेल्लओ य समागंतूण उवविट्ठो पुव्वनत्थे वासुदेवसीहासणे । पेच्छइ य रुप्पिणी घरमज्झनिग्गया गहियासणा सिंहासणोवविढे चेल्लयं । तओ भणइ – 'चेल्लगा ! न एत्थ सिंहासणे वासुदेवं वासुदेवजायं वा मोत्तूणं अन्नमुवविटुं देवया खमंति' । चेल्लएण भणियं - 'न मम तवप्पहावेण किंचि देवयाओ काउं सक्केंति' । रुप्पिणीए भणियं - 'जइ एवं ता कहेहि नियागमणकारणं' । तेण भणियं - 'मए माऊए वि थन्नमपियंतेण सोलसवरिसाणि जाव निराहारतवो वित्तो । ता अज्ज पारणयं करावेहि' । तीए भणियं – 'चेल्लुगा ! न कत्थ वि मए एरिसो तवविसेसो निसुओ, ता कहमेयं ?' तेण भणियं – 'किमेएण तुह वियारेण ? देहि किं पि जइ अत्थि पारणयजोयं' । रुप्पिणी भणइ - 'अज्ज उद्देगेण किंचि वि न मए रद्धं' । चेल्लगेण भणियं – 'किमत्थमुद्देगो ?' ।
__ रुप्पिणी भणइ – 'सुणसु, पुद्वि मया पुत्तविओयकाले कुलदेवयाए पुरओ विन्नवंतीए एत्तियं कालमाराहियाए वि न काऽवि परित्ता कया । ता ‘संपयं मह सीसेण बलिं पडिच्छसुत्ति भणित्ता वाहिओ गीवाए घाओ । तओ तीए सीसबलिमपडिच्छंतीए समागंतूण भणियं - "पुत्ति ! मा साहसमेवंविहं ववसेहि। जया एसो तुह भवणदुवारि ठिओ अंबओ अकाले मउरिस्सइ तया तव पुत्तसंजोगो भविस्सई'त्ति भणित्ता गया कुलदेवया । मउरिओ य अज्ज एस अगाले अंबओ । न य अज्ज वि मह पुत्तो मिलइ । ता चेल्लुगा कड्डेहि कं पि होरं कया मम पुत्तो मिलिस्सइ ?' । सो भणइ - 'ण रित्तहत्थस्स होरा सिज्झइ' । सा भणइ 'किं देमि ?' सो भणइ – 'तवखामस्स पेज्जादाणं जुत्तं' । तओ सा पेज्जत्थमुज्जमंती तेण वुत्ता – 'अहमईव भुक्खिओ, ता जमत्थि तं चेव दाउं पेज्जं कुणसु' । तओ चेल्लगस्स पुव्वसिद्धे सरसलड्डगे दाऊण रुप्पिणी पेज्जं काउमाढत्ता । न य तत्थ विज्जापहावओ पज्जलइ कह वि अग्गी । तओ रुप्पिणिं विसण्णचित्तं दट्ठण चेल्लओ भणइ – 'जइ अज्ज वि पेज्जा न