________________
[३३२]
-
-
-
-
-
-
-
विज्जामायासहस्सेहिं निज्जिओ विलक्खीहूओ णयरं पविट्ठो । तओ पुणो वि संजायपच्छायावेण पज्जुण्णकुमारेण भणाविओ कालसंवरो जहा – 'ढड्डस(?)-कज्जकारणीणं महिलाणं वयणाइं मा कण्णे करेहि । मज्झ वयणे पत्तिज्जसु । जं च मए किंचि तुह अप्पियं कयं तं खमसु' । तओ कालसंवरेण पज्जुण्णवयणमवितहं मन्नमाणेण कणगमालोवरि उत्तरियचित्तेण पूइओ पज्जुण्णकुमारो ।
एत्थंतरंमि य तत्थेव समागओ नारयरिसी, वंदिओ य पण्णत्तिविज्जाजाणाविएणं पज्जुन्नकुमारेण । तओ कहिओ तस्स वट्टिओ कणगमालावुत्तंतो । णारएणाऽवि सीमंधरसामिसमीवजाणियरुप्पिणिपज्जुन्नकुमारचरियं निवेइऊण सो भणिओ – 'वच्छ ! तुह माया रुप्पिणी सवक्कीसच्चभामाए पुत्तपढमविवाहवइयरेण केसदाणहोड्डाए पुट्विं निजंतिया आसि । संपयं पुण सवक्कीए भाणुगो पुत्तो विवाहिज्जिस्सइ । तत्थ नियकेसा दायव्व त्ति निब्भरं रुयंती पमु(सु)क्का(?) । ता पुत्त ! सिग्धं गम्मउ णियमाउसमीवं' ।
तओ ‘एवं करेमि'त्ति भणित्ता पण्णत्तिविज्जानिम्मियविमाणारूढो नारएण सह चलिओ पज्जुन्नकुमारो । संपत्तो बारवइसमीवं । तओ पुच्छिओ तेण णारओ – 'किमेयं पुरओ दीसइ ?' तेण वुत्तं – 'एसा सा बारवई सव्वरयणमया जीए तव माया-पियरो सव्वजायवा [य] वसंति' । तओ भणियं पज्जुन्नकुमारेण - 'भगवं ! खणमेत्तं एत्थेव विमाणारूढेहिं तुब्भेहिं चिट्ठियव्वं जाव किंचिदहं बारवईए चमक्कारं काऊण माऊईए रुप्पिणीए चोज्जमुप्पाएमि' । तओ ‘एवं होउत्ति पडिवण्णे णारएण पन्नत्तिविज्जाजाणाविओ पज्जुन्नकुमारो भाणुनिमित्तागयसयंवरा(रं) जन्न[ज]त्ताओ झडत्ति कण्णगं हरेत्ता धरेइ विमाणंमि नारयसमीवे । तेणाऽवि भणिया कण्णगा - 'देयरो एस तुज्झ, न बीहियव्वं' ।
तओ पुणो वि विज्जामायाए गहियवानरो पुरिसो होउं आरामपाले भणइ – 'भो भो ! देह मम भुक्खियवानरस्स काणि वि फलाणि' । तेहिं भणियं – 'भाणुविवाहत्थं एसो आरामो रक्खिज्जइ । ता न किंचि वत्तव्वं' । तओ ते बहुयदव्वेणोवलोभिऊण पइसारिओ तत्थ वानरो । तेण य पत्त-पुप्फफलरहिओ आरामो कओ । तओ जच्चतुरंगमधारी हेडाउओ होऊण गओ नीरणगंजेसु । मग्गियं तुरंगमचरणत्थं नीरणं । तओ तत्थ वि तहा अदेंते रक्खवाले उवलोभिऊण सव्वं पि निट्ठवियं नीरणं । तओ गओ सुट्ठ मिट्ठपाणियट्ठाणेसु । ताणि वि तहेव पियाणि । तओ दिट्ठो सो हेडाउओ वाहियालीए णियतुरंगमे वाहेंतेण भाणुगेण, भणिओ य - 'कस्स एए तुरंगमा ?' तेण भणियं - 'मज्झ' । भाणुगो भणइ – 'जइ एवं, ता बहुणा वि मोल्लेणं मम एए देहि' । तेण भणियं – 'जइ परिक्खित्ता गेण्हसि तो देमि । अन्नहा मम रायावराहो होइ' । भाणुगेण भणियं - ‘एवं करेमो' । तओ आरुहित्ता हेडाउयतुरंगमे भाणुगो वाहिउमाढत्तो । वेगाइसएण य सो साहिउमसक्कतो आसणे निल्लप्फडीकाऊण तड त्ति पाडिओ धरणीए ।
तओ पहाणएडगारूढो वेगभमणेण फेट्टाहिं बारवईजणं विग्गोवेंतो रायंगणे गंतूण अत्थाणमज्झट्ठियं वसदेवं खलभलावेइ । तओ बंभणरूवं काऊण वेयं पढंतो बारवईचउहट्टयमज्झेणं वच्चइ । तत्थ य सम्मुहमागच्छंती सच्चभामादासी कुब्बडिया दिट्ठा आहया य सा विज्जाए कुव्वदेसे । तओ विज्जासामत्थेणं झत्ति सा सरलसरीरा जाया । तओ सा दिट्ठमाहप्पा पाएसु पडित्ता तं भणइ – 'भट्ट ! कहिं चलिओ?' तेण भणियं - 'जत्थ पाली लग्गइ' । तीए भणियं - 'जइ एवं ता मह सामिणीए पुत्तविवाहत्थं विविहं खज्ज-पेज्जं कयं चिट्ठइ । ता तत्थेव मए सह समागच्छ जेण जहिच्छियं भुंजावेमि' । तओ ‘एवं होउ'त्ति भणित्ता तीए सह गओ ।