________________
[३२१]
जो उण दिट्ठो पक्खी, सो पडिही कुब्बरो न संदेहो' । जावेवं सो जंपइ, ता आगंतुं भणइ साणंदो ॥ मंगलनामो पुरिसो, 'सामिय ! पत्तोऽज्ज बाहिरुज्जाणे । दहिवण्णो ता गम्मउ, तस्साऽभिमुहं' तओ तुट्ठो ॥ भीमरहो वि य गंतुं, पवेसिउं भवणसिहरमारूढं । तं भणइ – 'सूरपागं, कारेहि'; करावए सो वि ।। खुज्जं भणिउं; तत्तो, भीमरहो भोत्तु रुयइ; तेणुत्तं । 'किं रुयसि ?' तेण भणियं, नलकयपागं सुमरिऊणं ॥ दमदंती वि य भोत्तुं, भणइ – 'नलो ताय ! नूणमेसो'त्ति । तेणुत्तं - 'पुत्ति ! वयं, लज्जामोऽणेण दिटेणं' ॥ सा भणइ – 'ताय ! णेणं, ममंगमेमं(ग)ऽगुलीए जइ छित्तं । पुलइस्सइ तो नूणं, नलो; अह नेवं तो खुज्जो' ॥ तो भीमरहो खुज्जं, हक्कारावेत्तु भणइ तत्थेव । 'जं पुच्छइ बालेसा, तं कहसु'; सयं तु नीसरिओ ॥ भणिओ दमदंतीए, – 'जइ कंतो मेऽसि होसु ता पयडो' । खुज्जेणुत्तं - 'बाले !, वियारिया केण वि तुमं'ति । सा भणइ - 'जइ न कंतो, ता छिव मं; पुलइएण जाणिस्सं' । खुज्जेण वि रहसेणं, छित्ता वच्छत्थले बाला ॥ उद्धसियसयलदेहा, जाया सा भणइ – 'मम पिओ तं सि' । खुज्जो वि य जंपतो, - 'नाऽहं कंतो'त्ति नीसरिओ ॥ सा वि 'मा वच्च पिययम !, दाउं मे दंसणं निरासाए' । वोत्तुं ताडियहियया, पडिया विहलंघला भूमि ॥ आदण्णो सयलजणो, तीसे वायाइदाणकज्जेणं । तह वि न जायइ सत्था, नाऊणं तं च सो खुज्जो ।। पविसित्ता रसोइहरं, फोडियबिल्लो विहित्तु नेवत्थं । नलरूवो होऊणं, तीए पुरओ समागंतुं ॥ भणइ – “पिए ! मं पेच्छसु', तं सोउं सो(सा) वि कवडसुत्त व्व । नलगलमुट्ठिय लग्गा, रोयावंती परे रुयइ ॥ भीमरहेण ग्ग(ट्ठ)विउं, कओचिएणं; कयं विभूईए । वद्धावणयं तत्तो, बालावयणेण तत्थेव ॥ आणीया रिउवण्ण-चंदजसा-चंदमइ-वसंता वि । मिलियाण य पुरओऽसिं, कयाइ पत्तो सुरो एगो ॥ दमदंतिमाह - 'सोऽहं, विमलमई तावसो तया बुद्धो । पव्वइउं सोहम्मे, केसरनामो सुरो जाओ ॥
