________________
[३१९]
'किंतु गाहत्थमिहि, कहसु'; दिओ भणइ नाऽहमवि जाणे । जं पढिया कन्नाहे-डएण; तह वि जइ चोज्जं ता ॥ सुम्मउ किंतु न कस्स वि, कहियव्वं'; 'हो'ति खुज्जभणियंमि । कुसलो वत्तं साहइ, नल-दमदंतीए सयलं पि ॥ 'संपइ पुण तं कहिओ, दूएणात्ता(दूएणेत्था)ऽऽगएण केणाऽवि । "सूरपागि"त्ति तो दमदंतीए भीमरहरन्ना ॥ नलसंकाए निच्छय-मणेण पट्ठाविओऽहमिह पत्तो । सुहसउणो मासेणं, जा तं दिट्ठोऽज्ज खुज्जो त्ति । तो पढिया गाहेसा, मए विसण्णेण' सोउमेयं च । गाढं रोवइ खुज्जो, भणइ दिओ - 'रुयसि किं खुज्जा ! ?' ॥ सो भणइ – 'कलुणचरियं, सोउमिमं तह निरत्थयसमो तं(ते) । जाओ त्ति तेण गेण्हसु, जमहं तुट्ठो पयच्छामि' ॥ तो देइ टंकलक्खं, साभरणं तस्स; सो वि तं घेत्तुं । सत्थेण समं पत्तो, कुंडिणपुरं; कहइ वत्तं च ॥ दमदंतीए भणियं, – 'सच्चो खुज्जो न होइ सो ताय !! जेण दाणाइचरियं, नलस्स मे साहए हिययं ॥ ज(जा)ओ पुण सो खुज्जो, कहंचि जाणामि ताय ! नो सम्म' । वोत्तुमिमं ण(रु)वती सा, भणिया भीमरहरन्ना ॥ 'मा पुत्ति ! रुवसु संपइ, सयंवरामंडवं पुणो काउं । दहिवन्नो स दिज्जउ, थोवंतरिए विवाहदिणे ॥ जइ खुज्जो होही नलो, त्ति ता आसहिययविज्जाए । तुह परिभवमसहंतो, तुरियमिमे(हे)ही सुदूराओ' ॥ एवं च गूढमंतो, भीमरहो तत्थ तह विसज्जेइ । लेहारियं जहा से, बीयदिणे होज्ज वीवाहो ॥ लेहारिहेण वि तहिं, तहेव वाएइ घल्लियं लेहं । दहिवण्णो; लेहे पुण, संखेवेणं लिहियमेयं ॥ 'जूए हारियरज्जो, नलो न नज्जइ मओ म(व) जीवइ व । तेणेज्जह दमदंती-सयंवरामंडवे बीए ॥ चेत्तस्स सुक्कपंचमिदिणावरण्णे(ण्हे) पहुच्चियव्वं' ति । चोत्थिदिणस्स य पडिओ, तइए पहरंमि सो लेहो ॥ खुज्जस्स दरिसइ निवो, खुज्जो वि हियाविउं भणइ लेहं । 'जाणामि किमवि नाऽहं', मणेऽभिमाणं वहंतो वि ।। चिंताउरं [च] दहें, दहिवण्णं भणइ - 'किं विसण्णोऽसि ?' सो भणइ – 'जोयणसयं, कह गम्मउ पहरथक्केणं ?' |
