________________
[३१७]
दिट्ठो य भट्ठरज्जो, मए तुमं चिंतियं च "मा वेरी । को वि वहउ"त्ति विहिओ, हुंडविहुंडो; सुहेणिहि ।। भमसु जहिच्छं; जं पुण, पव्वज्जं मणसि सा य ते नत्थि । तेणऽज्ज वि तं राया, होहिसि; समए पुण कहिस्सं' ॥ तत्तो बिल्लफलदुर्ग, समप्पिउं भणइ - 'रक्खियव्वमिमं । रज्जमणो पुण फोडिय, वत्थदुगं दिव्वमेक्काओ ॥ नीसरियं बीयाओ, दिव्वाभरणं च परिहिउं राया । होज्जसु नियरूवधरो, संपइ मा वच्चसु विसायं' ॥ तो भणइ नलो – 'होही, कह दमदंती ?' सुरो वि साहेइ । जं जह तीए होही, भणइ य - 'किं भमसि तुममेत्थ ? ॥ मं भणसु; जत्थ णेमी', भणइ नलो - 'नेहि सुंसुमारपुरं' । तस्साऽऽसण्णे नेउं, गाउयमेत्तेण तं मुयइ ॥ नंदणवणंमि; जाइ, णियठाणं बंधुरो; नलो वि तहिं । दलृ देउलमज्झे, भविस्सणमिणाहजिणपडिमं ॥ मुणिउं पयाहिणतो, साहुं दट्टण भणइ वंदित्ता । 'भयवं ! किं तारुण्णे, पव्वइओ ?' भणइ सो – 'सुणसु' ॥ 'भरहेऽओज्झानयरे, चंदजसनिवस्स चंदिया भज्जा । चंदरओऽहं पुत्तो, वसणी परजुवइविद्धंसी ॥ दिट्ठा य सेट्ठिधीया, कयाइ तीएऽणुरागसंकेओ । जत्थ कओ तं ठाणं, पओससमए पविट्ठोऽहं ।। दटुं च तलारेहिं, निहओ; सा पुण कहं पि य पलाणा । बद्धो य किंतु करकं-कणेण गुरुपरिमलेणं च ॥ नाओ 'चंदरओ'त्ति य, भएण नटेहि निच्छणंतोऽहं । 'मा भाहि'त्ति य वोत्तुं, मुणिणा एगेण छिण्णाणि ॥ णियहत्थेहिं जा बंधणाणि तुट्टाणि ताऽहमइतुट्ठो । चिंतीमे(चिंतामी)मस्संते, पव्वज्जं लेमि जइ देइ ॥ वोत्तुं [मं] सुधियं ति [य], गंधव्वपुरंमि दिक्खिउं नीओ । संपइ गुरुकज्जेणाऽओज्झाए पेसिओऽहं' ति ॥ तं सोउं सो खुज्जो, वंदित्ता जाइ सुंसुमारपुरं । तत्थ य दहिवन्ननिवो, पायारोवरि ठिओ रम्व(ड?)इ ॥ 'जो साहइ मत्तमिमं, गयमुम्मोवं(यं) समप्पए मज्झ । तस्साऽहं जं मग्गइ, तं देमि'; तओ भणइ खुज्जो ॥ 'सो कत्थ कत्थ ?' जाव य, ता तत्थेवाऽऽगओ गुलुगुलंतो । खुज्जो वि तं सचोज्जं, कीलावेत्ता समं नेइ ।।
