________________
[३१६] तेत्तीसादिवसेहिं, वेयब्भजणवयंमि दोहिं पुणो । कुंडणपुर पहुत्ता, पिया आगओ सम्मुहो तीसे ॥ तं दट्ठ गहियकंठा, रोवइ कलुणं तओ तहिं पत्ता । माया वि तहा रोवइ, जहा सदुक्खो जणो जाओ ।। 'हा पुत्ति ! कहं भमिया, पिएण मुक्का मए न विन्नाया । एसो वि तुहऽन्नेसी, हरिमित्तो वरिसओ पत्तो' ॥ इय एवमाइबहुयं, विलवंती पुप्फदंतिदेवी सा । किच्छेण कह वि धरिया, भीमरहेणं ठिया ताहे ॥ गामसयपंचगं तो, तुट्ठो दाऊण भणइ भीमरहो । हरिमित्तं - 'तुह दाहं, नलागमे जीवियद्धं पि ॥ कारेत सत्तदिवसे. वद्धावणयं भणेड दमदंति । चिट्ठ सुहेणिह तं तह, काहमहं जह नलो वेही ।। एवं च ताव एयं, इओ य सो कोसलाहिवो नलो तइया । तद्दियहजामिणीए, सुत्तं मोत्तूण दमदंति ॥ हिंडइ वणं वणेणं, जा ता धूमधयारिए गयणे । नटे दिसाविभागे, पंथो न दीसइ कहिं पि ॥ तो उप्पहेण जंतो, तडतडसई सुणेइ वंसाणं । दवडज्झताणं तह, माणुसभासाभणियमेयं ॥ 'भो भो ! तुममिक्खागो, नलराया ! मं दवाओ रक्खेहि' । तं सोउं तदभिमुहो, जाइ नलो जाव जालीए ॥ मज्झे पेच्छइ सप्पं, भीमं; तो भणइ - ‘मणुयभासाए । भो ! कह जंपसि ? कह वा, मं जाणसि वंससुद्धीए ?' ॥ सप्पो वि भणइ जम्मंतरंमि मणुओऽहमासि तेणऽत्थ । जाणामि मणुयभासं, तं पुणऽवहिनाणओ जाणे ॥ ता नियवत्थारूढं, तं नेउं धरइ निद्दवे देसे । सो वि मोत्तूण वत्थं, चडिओ दाहिणकरे तस्स ॥ 'पच्चुवगारं काहं, कओवयारस्स तुज्झ'मिइ वोत्तुं । डसइ करे; तो जंपइ, – 'मए कयं सुंदरं नो वा ?' || वोत्तु नलो - 'को जाणइ, काऊणेवं ?'ति पडइ विसविवसो । तो पत्तचेयणो पुण, पेच्छइ वामणयमप्पाणं ॥ चिंताउरो य भणिओ, 'भावइ नो वा ?' अहिणा; नलो भणइ । 'कह भावइ ? जमजोग्गो, पव्वज्जाए वि जाओऽहं' ॥ तो अही(हि) देवो होउं, भणइ – 'तुहाऽहं पिया; तया रज्जं । दाउं पव्वइउं तो, बंभे बंधुरसुरो जाओ ॥
