________________
[ ३०६ ]
वच्चंतेहिं दिणेहि य, नलस्स रिद्धिं न कुब्बरो सह । सो य जूयंमि सिद्धो, खुद्दग (म)ई तं रमावेइ ॥ एवं च जाइ कालो, जूयविणोएण तेसिमरणवएयं (मणवरयं?) । अण्णदिणे सो जंपइ, . 'जूयं पाडेज्ज खेल्लामो' ॥ वोत्तु 'मेवं' ति हारिय, संतेउर - कोस- देस-गय- तुरओ । सो कुब्बरेण भणिओ, सोउमिमं संकुद्धो, ताडइ मुट्ठीहिं तं गले गहिउं । भणइ य 'रे दुट्ठ ! मए, किं जूए हारियं जीयं ? ॥ विबलो वाऽहं जाओ, जेण न होसि त्ति भणसि निल्लज्ज ! ? । महियमडप्फरमज्ज वि, विहेमि तं भणसु जइ चोज्जं ' ॥
'नल ! नीसर नऽन्नहा होसि' ॥
तो दट्टु दीणमुहं, नलो किवाए उ 'गेण्ह रे रंक ! | जूयजित्तं ति वोत्तुं, चलिओ पच्छा य दमदंती ॥ जंती धरिया सा कुब्बरेण 'जित्त' त्ति वोत्तु तो लोओ । भणइ 'खलिज्जउ मा मा, महासई' झत्ति तो मुक्का ॥ परियणलज्जाए तहा, संबल - सारहिजुयं रहं दाउं । भणिओ ‘वच्च णराहिव !', नलो वि मोत्तूण तं चलिओ I भणिओ य नरिंदेहिं, 'विसमो मग्गो न सक्किही गंतुं । दमदंती पाएहिं, ता सामिय ! गेण्ह रहमेयं' ॥ तेसिमुवरोहओ सो, रहचडिओ जाइ णयरमज्झमि । हत्थसयपंचगुच्चं, थंभं दठ्ठे हुत्तरिओ ॥
लीलाए चालित्ता, पुणो वि संठवइ तो जणो भइ । 'पेच्छह भो भो ! नलबल - मसमं वसणेण संजुतं ॥ कुब्बरकुमरेण समं, बालत्ते इय एस कीलंतो । तइयाऽऽसि नगुज्जाणे, समागओ रिसिवरो एक्को | तेणऽम्ह नलो कहिओ, भरहद्धवई सलक्खणो सो । जम्मंतररिसिपायसदाणज्जियपुण्णपारो ॥
-
-
-
—
जो य पुरीमज्झत्थं, थंभमिमं चालिही नरो कोइ । सो दाहिणभरहद्धा-हिवइ होही न संदेहो ॥
तं च सव्वं पि जायं, मुणिभणियं केवलं विहडियं पि । संपइ; अहवा गरुया, वि पप्फलं ( ? ) किं पि जंपंति ॥ जेण मुणिणाऽऽसि भणियं, कोसलनयरिं नलंमि जीवंते । भुंजिस्सइ तत्तो किर, तं संपइ विहडियं वयणं ॥ अहवा पुणो वि होही, दिव्वनिओगेण सो निवो नियमा । कोसलपुरीए कहमवि, जं रिसिणो बेंति नाऽलीयं ॥