________________
[२९६]
कंसो वि आह - 'जायव !, सयलकिलेसाउ ताव पढमं पि । परिमोइओ तयाऽहं, दिण्णा तुह(तह) मागही तुमए । इण्हि पि कुण पसायं, देवइपुत्तेहिं जायमेत्तेहिं । होहिंति जे इमीए, सव्वे ते मज्झ दायव्वा' ॥ सोऊण जायवेण वि, पडिवण्णं तह य देवईए य । सावमजाणंतीए, भणियं अह देवईएँ इमं ॥ ‘णरवर ! सउरिसुयाणं, तुम्ह सुयाणं च तुम्ह न हु जुत्तो । काउं एत्थ विसेसो, एवं परिजंपमाणाए(माणेणं?) ॥ अण्णं च अज्जउत्तस्स, गरुयणेहेण अहं तए वरिया । इण्हि कह संजाओ, विमुक्कणेहो खणद्धेण' ॥ सउरी वि भणइ – 'देवइ !, जमणिटुं भणसि कंसरायस्स । तं मम दुक्खं तम्हा, कंसायत्ता सुया सव्वे' ॥ कंसो वि वियसिऊणं, तेसिं मत्तच्छलं पयासेतो । पभणइ – 'महापसाओ, एवं एयं न संदेहो' । एवं णिग्गहमाणो, अत्ताणं सउरि-देवइसमेओ । सेवइ मइराया(पा)णं, कंसो वरमंदिरे तुट्ठो ॥ तत्तो म(ग)यंमि कंसे, वसुदेवेणं सुयं जहा - 'छलिओ । मुणिसावभएणाऽहं, परमिण्हि कीरउ किमेत्थ ?' ॥ एवं च वट्टमाणे, काले भद्दिलपुरंमि नयरंमि ॥ नागो नामं सेट्ठी, सुलसा नामेण तब्भज्जा ॥ दो वि समिद्धा सड्ढा, मुणिणा सुलसा वि बालभावंमि । अइमुत्तगेण कहिया, - 'होही निंदू इमा कण्णा' । आबालाओ तीए, सुणिउं सेणाहिवो सुरिंदस्स । आराहिओ तवेणं, नामं हरिणेगवे( मे )सि त्ति ॥ देवो वि कंसरायं, मुणिसवियं, देवइं च णाऊणं । सुलसाए निदुभावं, नाहेणेणा(नाणेणा)ऽऽराहणं तह य ॥ तत्थाऽऽगंतुं साहइ, – 'भण भद्दे ! किं करेमि ?' तीए वि । पुत्तवरे परिकहिए, पडिवज्जिय जाइ णियठाणं ॥ तत्तो जुगवं काउं, देवइ-सुलसाण देवसत्तीए । रिउसमय-गब्भसंभूइ-पसवणं सो सुरो तुट्ठो ।। देवइपुत्ते जाए, सुलसापासंमि णेइ जयणाए । सलसामयपत्ते पण, देवइमल(ले) पराणेइ ॥ ते य छ वि कमेण हया, कंसेण सिलायलंमि पावेण । इयरे वि णागभवणे, वहं(ड्ढ)ति सुहंसुहेणेव ॥
