________________
[२९४]
तीए भणियं - 'को सो ?', तत्तो सो तस्स साहिउं चरियं । साइसयं उप्पइओ, वसुदेवमणा य सा जाया ॥ ते वि वसुदेव-कंसा, कमेण पत्ता; तओ णरिंदेण । कयकिच्चा उवविठ्ठा, देवगनरनाहअत्थाणे ।। भणिया य देवगेणं, सहरिस'मागमणकारणं एत्थ । साहह तुब्भे'; तत्तो, कंसेणं देवगो भणिओ ॥ 'नाओ च्चिय वसुदेवो, तुम्हेहिं; भोगवंससंभूया । जायववंसे दिज्जउ, देवइकण्णा इमस्स तओ' || सो आह – 'न एस कमो, जं कन्नाए निमित्तमागमणं । सयमेव वरस्स त्ति य, देवइमेयस्स णो देमि' ॥ एवं जायव-कंसा. देवगअवमाणिया विमण-दुमणा । नयराओ नीहरिउं, नियसिविरं दो वि संपत्ता ॥ देवगराया वि तओ, देवी-दुहियाणदंसणणिमित्तं । अंतेउरं पविट्ठो, समागया देवई तत्तो ॥ सा पणमंती भणिया, – 'ते अणु[रू]वं वरं लहसु पुत्ते !' । आह तओ णरणाहं(हो), तं देविं तत्थ उवविटुं । 'अज्ज वसुदेवसहिओ, वरणत्थं देवईए सउरिकए । संपत्तो मम गेहं, मागहजामाउओ कंसो ॥ पाणाण य अब्भहिया, जेण य मम देवई इमा देवि !। तेण विओयभएणं, न तस्स दिन्ना मए कह वि' ॥ जायवविमाणणं सा, णिसामिउं देवई य अव्वंध(अच्चंतं?) । तो रोविउं पयत्ता, परोक्खराएण अणुरत्ता ॥ देवइ-देवीणं सो, भावं नाऊण भणइ तो राया । 'मा कुण देवि ! विसायं, पुच्छत्थमहं तुहाऽऽयाओ' ॥ देवी वि आह - 'सामिय ! निसुओ सो गुणनिही मए पुट्वि । काऊण महपसायं, ता दिज्जउ देवई तस्स' ॥ एवं देवीए समं, नरनाहो मंतिऊण पेसेइ ।। वसुदेववरणहेडं, कंससयासंमि णियमि(म)ति ॥ दिण्णा य देवई अह, पसत्थदिवसंमि तेण परिणीया । देवगरण्णा दिण्णं, बहुगं वसु-धण्णमाईयं ॥ तह णंदो गोउलिओ, दसगोउलसामिओ णिओ दिण्णो । सव्वेसु गोउलेसुं, तेसु य गावीण कोडीओ ॥ महुराउरीए पत्ता, तत्तो ते दो वि देवईसहिया । कंसेण य पारद्धं, वद्धावणयं पबंधेणं ॥