________________
[२९०]
बलदेव-वासुदेवकहा भण्णइ -
एगंमि संनिवेसे दो भाउगा हुंता । ते सगड्डेि घेत्तूण बाहिं गया । भरित्ता य कट्ठाणं वलिया । तत्थ य महल्लेणं गडीए पुरओ वच्चंतेण मग्गट्टियं चक्कुलिंडिं(चक्कलंडिं) लोलिंतिं दट्टण लहगो भणिओ'अरे ! एसा पयत्तेण रक्खियव्वा' । तं च सा तस्स वयणं सोऊणं अमयसित्त व्व वीसत्था जाया । समागओ य लहुगो वि [*जइ वि रक्खिआ महल्लेणेसा तह वि तीए गड्डिमहं चालइस्सं जेण तयत्थिभंगस्स रुइरो सद्दो सुणिज्जइ'त्ति भणंतो कूरत्तणेण तह चेव काउं गओ । ताहे सा वि पन्नगी तं तब्भणिअं सोउं 'को वि एसो मज्झ वइरि'त्ति चिंतेंती मया । तओ महल्लो भाया कालक्कमेण मरिउं तीसे चेव पुत्तो जाओ, अईव पिओ य । तस्स ललिओ त्ति नामं कयं । लहुगो वि भाया*] कम्मवसेणं मरित्ता तीसे चेव गब्भे उववण्णो ।
तओ सा – “सिलं वहाविज्जामि'त्ति चितंती अरइपरा विविहं गब्भपाडणं करावेइ । न य पडिओ, जाओ य कालक्कमेणं । तओ तीए दासीए हत्थे दाऊण बाहिं छडा(ड्डा)विओ । दिट्ठो य निज्जंतो सेट्ठिणा । भणियं - 'किमेयं ?' दंसिओ दासीए । तओ 'माऊए एसो अणिट्ठो' त्ति चिंतिय घेत्तूण अण्णत्थ समप्पिओ। गंगदत्तो त्ति नामं कयं । संवड्डइ य । सव्वं पि य तस्स जोगवहणं जहा माया न जाणइ तहा ललिओ करेइ ।
अण्णया कम्मि वि महूसवे ललिएण भणियं – 'ताय ! जइ अज्ज गंगदत्तो सरिसों(सं) जेंवाविज्जइ तो सोहणं हवई' । सेट्ठिणा भणियं - 'रे ! जइ तुह माया पेच्छिस्सइ तो महंतो अणत्थो' । तेण भणियं - 'तहा करिस्सामि जहा न जाणइ' । तओ 'तह'त्ति पडिवण्णे हत्थिणियारूढस्स मंचस्स झुंबंतोच्छाडस्स हेट्ठा आणेत्ता गोविओ गंगदत्तो । पुरओ य अप्पणा उवविट्ठो । जेविउं पयत्ता । संचारेंति य तस्स भोयणं । इओ य कहवि वायावत्तवसेणं उच्छाडपडच्छे[या]ओ [दिट्ठो] सेट्ठिणीए गंगदत्तो । तओ बा(वा)लेहिं घेत्तूण वइरिओ व्व खडहडियाए कड्डित्ता निद्दयं विव्विओ(कुट्टिओ?) पक्खित्तो य खालकद्दममज्झे । तओ उव्विग्गचित्तेहिं सेट्ठि-ललिएहिं तीए अपेच्छंतीए ण्हविओ संबोहिओ य ।
एत्यंतरंमि य साहवो भिक्खनिमित्तमागया, पुच्छिया य सेट्ठिणा – 'भयवं ! किं माऊए वि पुत्तो अणिट्ठो हवइ ?' साहूहि भणियं – 'भद्द ! पुव्वजम्मनिम्मियकम्मवसओ तं किं पि नत्थि जं न संभवइ' । ताहे 'तह'त्ति पडिवज्जिऊण जायसंवेगा तिण्णि वि पव्वइया । तओ सुतवं काऊण सेट्ठी ललिओ य देवलोगं गया । गंगदत्तो पुण माऊण वि अणिठ्ठत्तणं हियए अणुव्वहंतो 'अहमागामिभवे सव्वस्स वि जणस्स [व]ल(ल्ल)हो होज्जामि'त्ति नियाणं काऊण देवलोगं गओ ।
तओ चइऊण ललियदेवो रिट्ठपुरे वसुदेवदेवीए रोहिणीए गयाइचउमहासमण(सुमिण)सूइओ गब्भे संभविऊण समए जाओ पुत्तो त्ति ।
मागहपमुहा सव्वे, समागया तस्स जम्ममहिमाए । नरनाहा; सो वि तहिं, संवड्डइ रामकयनामो ॥ अह अण्णया य सव्वे, कंससमेया दसारहा तत्थ ।
रुहिरनराहिवगेहे, समागया जायवसयासे ॥ *पाठोऽयं मूलप्रतौ भ्रष्टत्वात् त्रिषष्टिशलाकापुरुषचरितात् सङ्कलय्याऽत्र निवेशितः ।