________________
[२८९] जह जह सउरिस्स रणे, मुंचइ सरपसरधोरणिं जेट्ठो । सउरी वि तह तह च्चिय, ते छिदइ दुगुण-तिगुणेहिं ।। तत्तो संगामभरे, नियनामालंकियं सरं घेत्तुं । पुव्वलिहियं विसज्जइ, सउरी जेट्ठस्स पणमंतं ॥ दटुं तं पणमंतं, महासरं नामलंछियं राया । घेत्तूणं परिवायइ, इमेण अत्थेण रणमज्झे । 'तुम्ह कणिट्ठो भाया, छम्मेण विणिग्गओ पुरा आसि । वरिससयाओ पत्तो, पणमइ तुम्हं वसुदेवो' ॥ राया वि धाविऊणं, समागयं जाणिऊण य कणिटुं । बाहोल्ललोयणजुओ, अवयरिओ दंसण(संदण)वराओ । सउरी वि तक्खणं चिय, अवयरिऊण रहाओ पाएसु । निवडइ सिरेण तुरियं, समुद्दविजयस्स रायस्स ॥ उद्धरिउं सिरकमले,[5]सुएहिं राया निरंतरं 'वच्छ ?' । अवगूहिऊण चुंबइ, नेहेणं उत्तिमंगंमि ।। तत्तो जायवसीहा, सव्वे मिलिया तहऽण्णनरनाहा । वसुदेवं जाणेत्ता, कयकिच्चा हरिसमावण्णा ॥ तत्तो पसत्थदिवसे, सव्वेसिं सम्मएण रायाणं । सह रोहिणीऍ वित्तं, पाणिग्गहणं कुमारस्स ॥ रुहिरो वि य नरनाहो, नरिंदनाहाण कुणइ निस्सेसं । वत्थाहरण-विलेवण-भोयण-तंबोलमाईयं ।। संवित्ते कल्लाणे. नियनियठाणं गया य नरनाहा । पेमेण जायवा वि य, धरिया संवच्छरं जाव ॥ वसुदेवेण य पुट्ठा, कइया वि रोहिणी रहस्संमि । "किं देवि ! तए वरिओ, मोत्तुन(म)हं सेस नरनाहे ?'। तीए वुत्तं - 'सुपुरिस !, रोहिणिविज्जं सयाऽहमच्चेमि । तीए सिटुं – “होहिसि, दसमदसारस्स तं पत्ती ॥ सो ऊ(उ)ण सयंवरंमी, पडहं वाएस्सए तओ णाउं । परिणिज्जसु"; तेण तुम, सामि ! मए तत्थ वरिओ सि' ॥ रिउण्हायाए तत्तो, गर्य-सीह-समुंद्द-चंद॑सुमिणेहिं । संसूइओ उ रामो, तीए गब्भंमि संसू(भू)ओ । एसो य जेट्ठभाया, भविस्सइ जेण वासुदेवस्स । बलदेवोः तेण कहा(ह). संपइ साहेमि तेसिं ति ॥
