________________
[ २८२ ]
तं तिपयाहिणिऊणं, काऊण सिरंमि अंजलि पणओ । पभणइ 'अयं वरो मम, जइ देसि तुमं पसण्णाऽसि ॥ सुमरियमेत्ताए मए, * सुमरेयव्वं (आगंतव्वं ?) तया वि; मम एस | दिज्जउ पसिऊण वरो, कहिंचि कज्जे समुप्पण्णे' ॥ एव भणियंमि सउरिं, देवी परिपूईऊण नेहेण । बंधुमईए गेहं नेऊण गया नियं ठाणं ॥ पत्तो विमलपहाए, मुहुत्तमेत्तंमि सूरिए पत्ते । आगंतूणं पणओ, पभणइ दोवारिओ सउरिं ॥ 'बहु जं अईयदिवसे, विण्णविओ किल मया तुमं आसि । तं साहिज्जउ इण्हि, कहं ठियं तुम्ह चित्तंमि ?' ॥ सउरी वि आह - 'जाणसि, तुममेव हियाहियं जमम्हाण । नरवइ-अमच्च-कुमराण, चेट्ठियं जं च कायव्वं ॥ भणियं दुवारिएणं, 'देवगिहे तुम्ह दंसणकपण । जाही अज्ज कुमारी, गंतव्वं तत्थ तुम्हेहिं' ॥
पडिवन्नं (न्नो?) संकेयं (ओ), 'तह'त्ति भणिऊण जायवेणाऽवि । इयरेण वि गंतूणं, निवेइयं रायदुहियाए ||
तत्तो पओससमए, सउरी गंतूण तत्थ परिणेइ । गंतूण (गंधव्व?) विवाहेणं, तं पत्तं देवभवणंमि ॥
तत्तो तीए य समं, गंतूणं तेउरं रमइ कुमरो । अट्ठारसमे य दिणे, पडिहारेण विण्णत्तो ॥
'तं देव ! परिण्णाओ, कीलंतो एत्थ विविहकरणेहिं । बालंत(ते)उरमज्झे, मंती - सामंतलोएहं (हिं ) ' ॥
सो सउरिणा विभणिओ, 'गंतूणं कहसु णरवरिंदस्स ।
★ वसुदेवहिण्ड्यामेवम् ।
-
जह देवयाए दिण्णो, भत्तारो तुम्ह धूयाए ' ॥
गंतूण सो वि साहइ, सव्वं पि जहातहं नरिंदस्स । अंतेउरे पवेसो, जह जाओ संगमो तेसिं ॥ हरिसियमणेण त(तु)ल्ला, सुमरेउं देवयाए वुत्तंतं । ते जायव-पडिहारा, नरवइणा पूइया दो वि ॥ तत्तोऽणेगो कालो, सुहावगाढस्स तत्थ गच्छेइ । जउनंदणस्स भोए, ताहिं समं भुंजमाणस्स ॥ कइया वि सरयकाले, सुत्तो रयणीए गरुयसद्देण । पडिबोहिओ कुमारो, पेच्छइ वरकण्णगं एक्कं ॥
-
-
