________________
[२७४]
तं मोत्तमवधाया, "रे माणसवेग ! दास !" इइ बेंती । सा य मम देव ! अहिया, मंतेहिं तह य विज्जाहिं ।। तीए तक्खणमेत्तं, माणसवेगस्स मम हयं रूयं । विज्जाहिं अहं च तओ, जिणभवणं पइ पलाणा य ॥ मुणिलंघणेण तत्थ य, नट्ठाओ देव ! मज्झ विज्जाओ । दटुं च तहा मं सा, मोत्तु गया; मिलियधाई य ॥ चिंतेमि - "कत्थ होज्जा, तुम"ति धाई निजोजिया तीए । दिट्ठो य भमंतीए, निवडतो पव्वयग्गाओ ॥ गहिओ य धाविऊणं, तत्थत्थो एत्थ आणिओ देव ! । पंचनइसंगममिमं, हीमंतं नाम तित्थं ति ॥ अज्जप्पभिडं च मम नत्थि पभावो य देव ! विज्जाणं' । सिटुंमि तीए एवं, वर्णमि तत्थेव चिट्ठति ॥ सहिओ य पिययमाए, विणिग्गओ अण्णया य नइमज्झे । बद्धं पेच्छइ सउरी, वरकन्नं नायपासेहिं ॥ 'हा ! कह' भणमाणो, समागओ तीए अह सयासंमि । वेगवइअणुमएण य, विमोइया मच्चुणो तेणं ॥ अह सा मुच्छाविहला, महीयले निवडिया य मिगनयणी । पउमिणिपत्तेहिं जलं, नेऊणं तेहिं अहिसित्ता ।। अह सा वि लद्धसण्णा, सउरिस्स पयाहिणं करेऊणं । 'सिद्धा मम वरविज्जा', पभणइ 'तुहबहुपभावेणं ॥ निसुणसु संपइ सामिय !, वेयड्ढे गयणवल्लहपुरंमि । नमिराया; तव्वंसे, संजाओ विज्ज(ज्जु )दाढो त्ति ॥ अवरविदेहाओ सो, पडिमत्थमणि कयाय(इ) आणित्ता । खयरेहिं कयत्थावइ, बहुविहमुप्पायमिइ भणिउं ।। सो वि मुणी झाणत्थो, संजाओ केवली; तओ नाउं । धरणिंदो देवा वि य, केवलिमहिमत्थमायाया ॥ धरणिदेणं तत्तो, मुणिपडिणीय त्ति जायकोवेणं । सव्वे वि भट्ठविज्जा, विहिया विज्जाहरा तत्तो ॥ धरणस्स पणमिऊणं, खयरा ते बेंति – “सामि ! तुह कोवो । दिट्ठो; कुणह पसायं, संपइ चुक्काणमम्हाणं" ॥ धरणिदेण वि भणियं, पसिऊण कह वि - "संपयं तुम्ह । होहिंति साहियाओ, विज्जाओ गुरुकिलेसेणं ॥ परमेसा मज्जाया. देव-गरूणं तवस्सियाणं च । थोवं पि जोऽवगारी, होही सो भट्ठविज्जो त्ति ॥
