________________
[२७३] पेच्छइ य पुव्वदिढे, मुच्चंतो तत्थ वेगवईचलणे । भत्थाए नीहरिओ, नियइ रुयंतिं च वेगवई(इं) । 'हा अज्जउत्त ! हा दइय !, नाह ! पत्तोऽसि कह तुमं वसणं ?' । इय भणमाणी तेण वि, अवगूढा दोहिं वि करेहिं ॥ सा वि गहिऊण कंठं, पइणो दुक्खेण रोइया गाढं । भणिया य वसुदेवेण – “एत्थ तया कह अहं पत्तो?' ॥ सा इंदीवरनयणा, रुयमाणी साहिउं समाढत्ता । 'देव ! तया सयणीए, तुमं न पेच्छामि पडिबुद्धा ॥ अक्कंदिउं पवत्तं, सयलं अंतेउरं सपरिवारं ॥ दासी-दासगणजुयं, मं दटुं तत्थ रुयमाणि ॥ विज्जाए तओ कहियं, तुह हरणं उदयमज्झपडणं च । तत्तो परं न नायं, सामिय ! जं किंचि तुह वित्तं ॥ चिंतामि णूण कस्सइ, जइणो पासंमि मम पिओ वसइ । तस्स य तवप्पभावो, जं विज्जाओ न साहिति ॥ तत्तो य सोयविहुरा, बाहाविललोयणा य रुयमाणी । पत्थिववयणेण ठिया, तुम्हागमणं पडिक्खंती ॥ जाया य सउक्कंठा, तुहदंसणलोलुया अहं देव ! । पुच्छ(च्छि)य निवं सधाई, निग्गया अण्णया सिग्छ । दिट्ठो य भमंतीए, भारहखेत्तंमि देवजत्ताए । एत्थ मया तं पासे, खयरीए मयणवेगाए ॥ तत्तो चिय संपत्तु(त्ते), तुमंमि नयरे सुहट्ठिए देव ! । पइरिक्कं इच्छंती, पच्छण्णं तत्थ चिट्ठामि ॥ गहियंमि मज्झ नामे, सामिय ! तुब्भेहिं तुम्ह सा कुविया । तं आउलं पएसं, दटुं त(न) पसाइया तुमए । नाउं च तया पयडं, ममोवरि तुम्ह नेहपडिबंधं । अब्भितरं पविठ्ठा, रोसेण तओ मयणवेगा ॥ एयंमि अंतरंमी, नयरं पज्जालियं तुह वहत्थं । सुप्पनहीए काउं, रूयं तह मयणवेगाए ॥ कोहेण समुक्खित्तो, देव ! तुमं तीए उद्दुयमणाणं । विज्जाहराण लग्गे, पले(ली)वेण तंमि नयरंमि ॥ सा गहिऊण पलाणा, तुरियं कुद्धा जिघसणमणा य । अहमवि तीए हेट्ठा, माणसवेगस्स कयरूवा ॥ जामी मा(सा) जइ देवं, मेल्लिस्सइ कह वि ता पडिच्छिस्सं । दिठ्ठा य अहं तीए, तं देव ! विमोत्तुकामाए ॥
