________________
[२६६]
NNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNN
तो पहाइ न सा भुंजइ, न सेवइ गंध-मल्ल-तंबोलं । न य कुणइ समालहणं, चिट्ठइ निच्चपि मूणेण ॥ भणिया य मए - "वच्छे ! कहसु ममं कारणं इमं किंचि । जं जोइणि व्व जाया, इण्हि मूणिव्वयं गहिउं ?" ॥ भणियं च तीए – “अंबे !, सच्चं इह अत्थि कारणं किंचि । पुच्छंतस्स य तं पुण, कहियव्वं इह निसामेह ।। कप्पंमि महासुक्के, देवो देविंदसच्छहो आसि । सक्कसमो तेण समं, भुत्ता भोया मए आसि ।। सो य कयाइ मए सह, दीवेसु जाइ देवजत्तत्थं । निययविमाणाभिमुहं, चलिओ य चुओ तओ सहसा ॥ तत्तो य सोयविहुरा, भमिऊणं तिहुअणं पइदुहत्ता । पेच्छामि जंबुदीवे, कुरुंमि दो मुणिवरे नाणी ।। 'कत्थ गओ मम नाहो ?', भणिया य 'मया समागमो कइया ?' । 'कत्थ य तं पेच्छिस्सं ?', तत्तो ते मुणिवरा आह ॥ 'सो चविउं संजाओ, भरहंमि नरीसरो हरिकुलंमि । तं पि य चविउं होहिसि, रायकुले दारिया देवि ! ॥ तत्थ य सक्कमहे सो, रक्खेउं कुंजराओ तं धीये ! । होही पुणरवि भत्ता', इह भणिए ते मया नमिउं ।। पूया जिणिंदभवणे, विहिया पवरा पराए भत्तीए । तत्तो चविउं जाया, एत्थ अहं पुव्वकम्मेहिं ॥ देवुज्जोयं दटुं, सव्वाणजइस्स नाणमहिमाए । जायं जाईसरणं, वरेमि तेण; अवि नो अण्णं ॥ इय मोणकारणं मम", एयं सोउं मया वि रायस्स । सिटुं नरवइणा वि य, विसज्जिया ते महीपाला ॥ मं(जं) मुणिवराण वयणं, घडमाणं अज्ज नरवरिंदेण । कुंजरविमोयणेणं, नाउं तुह पेसिया पासे' ॥ इय जायवस्स कहिए, पडिहारीए तओ य विहिपुव्वं । वित्तं पाणिग्गहणं, सोमसिरी-जायवाणं च ।। अह अण्णया य सउरी, सुत्तविउद्धो न पेच्छए दइयं । सोगेण तओ रुइओ, कलुणं सोऊण य रुयंतं ॥ अइसंभमेण ताहे, रायकुलं दुत्थियं समायायं । राया देवीओ वि य, ओर(रु)ण्णमुहाओ जायाओ ॥ तइयदिवसंमि दिट्ठा, उववणपरिसंठिया कह वि तेण । परिमुइओ तं दटुं, सहसा अह जायवो तत्थ ॥
