________________
[२६१]
घोसाओ पच्चूसे, उठेउं दाहिणदिसाभिमुहं । संचलिओ सो सउरी, गिरितडगामं तओ पत्तो ॥ सुणिऊण वेयघोसं, तत्थ सो माहणाण; दियमेक्कं । पुच्छइ – “किं आययणे, वेयं हिट्ठा परोसंति ?' ॥ सो भणइ – 'सुण निमित्तं, रामणकालंमि जागसंबंधे । देइ दिवायरखयरो, नियधीयं परमकल्लाणं ॥ नारयरिसिस्स तुट्ठो, तेसिं वंसे दिय(ओ)ऽत्थि सुरदेवो । तस्स य खत्तिणिमहिला, तेसिं धीया उ सोमसिरी ।। संगोवंगे वेए, कुसलाऽऽइट्ठा य दियकलारे(कराले)ण । नेमित्तएणि–'मं जो, जिणिही वेए स परिणेही' ॥ तेणेमे विप्पा किव(र), मिलिया मेहाविणो पयत्तेण । तीए जयत्थमेत्थं, वेयं घोसंति रयणिदिवं' ॥ सोउमेयं च भणियं, वसुदेवेणं - 'वियक्खणो वेए । को एत्थ ?' तेण भणियं, - 'विप्पो किल बंभदत्तो'त्ति ॥ माहणवेसं काउं, सोमसिरीलाहलंपडो सउरी । गंतूण बंभदत्तं, पभणइ अह महुरवायाए । 'गोयमगोत्तो णामेण खंदिलो माहणो तव सयासे । पढिउमिच्छामि वेयं', तेणुत्तं – 'पढसु' पढिओ य ॥ तो सोमसिरि जिणिउं, परिणेइ; जा कयाइ जाइ उज्जाणे । तत्थिदजालिएणं, दटुं दिएणिंदसम्मेणं ।। 'भायाऽसि मे' त्त(त्ति) वोत्तुं, भणिओ - 'किं ते करेमि ?'; सउरी वि ।
तं जणजणियं दटुं, मणमोहणमंतमिच्छंतो ॥ भणइ – 'मे [म]णमोह[ण] मंतं, देहि'; दिओ भणइ – 'गेण्ह किंतु इमो ।
संझाढत्तो सिज्झइ, सूरुग्गमेण बहुवग्गो(विग्घो)' ॥ तो भणइ दियं सउरी, 'देसंतरिओ त्ति मे अत्थि न सहाओ' । भणइ दिओ - 'ते अहं चिय, होहं भायर ! सहाओ वि ।। तह वणमाला भज्जा, भलिहीमा मे सहायगा सव्वं । तुह देयरस्स किच्चं, ता मंतं गिण्ह निच्चितो' ॥ गहियमंतं च सउरिं, पूआइविहाणओ जवावेंतो । हरइ दिओ सिवियाए, तहा वि सउरी जहे' सो सो ॥ घोरुवसग्गो जाओ', चिंतित्तु जवेइ मंतमेगग्गो । सूरुग्गमे य नाउं, झुटुं ति झडत्ति सिवियाओ । ल्हसिउं नट्ठो तेसिं, धावंताणं पिट्ठओ सिग्यो । तो दिणसेसे पत्तो, तणसोसगसण्णिवेसंमि ॥
