________________
[२४२]
NNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNA
दिण्णा दिवायरेणं, धीया किल नारयस्स अह तइया ।
विज्जाहिं अलंकरिया, रूववई परमकल्लाणी । महाकालो त्ति गयं ॥ इओ य मुत्तिमईणयरीए देवयाए निहए वसुंमि लोएणऽहिसित्ता विहव्वसुमाइया कमेणऽट्ठ पुत्ता । ते वि देवयाए विणासिया । तं च दटुं मुत्तिमईओ भयाउरो पलाणो सुवसू नाम नवमो पुत्तो । गओ नागउरं । दसमो वि य बिहद्धजो नाम महुरं गओ । तत्थ य बिहद्धजस्स पुत्ताइपरंपराए जदू जाओ । जस्स णामेणं जायं जायव्व(व)कुलं । तओ जदुस्स पुत्तो सूरो णाम । तस्स दो पुत्ता - सौरी सुवीरो य । तत्थ य सौरी रज्जे सुवीरं च जुवरज्जे अभिसिंचित्ता पव्वइओ सूरो । सौरी वि सुवीरं चेव रज्जं दाऊण कुसट्टादेसं गओ । तत्थ सौरीपुरं नाम नगरं निवेसेइ । ताहे सो सौरी राया अंधगवह्निनामस्स नियपुत्तस्स रज्जं दाऊण सुवीरेणाऽवि नियपुत्तस्स भोगवह्निनामस्स दिण्णरज्जेण सहिओ सुप्पइट्ठगुरुसमीवे पव्वइत्ता सिद्धो त्ति ।
तओ भोगवह्निपुत्तो सयलजायवइट्ठो उग्गसेणो णाम महुराए राया जाओ । सोरियपुरंमि य अंधगवण्हिणो सुभद्दा(समुद्दा)ए भारियाए नव पुत्ता जाया । तं जहा - समुद्दविर्जओ, अक्खोभो, सारणो, थिमिओ, हेमवओ, अर्चलो, धरणो, सूरणो, अंवि( भि)चंदो त्ति एएसिं च नवण्हमुवरि जाओ वसुदेवो त्ति । वसुदेवकहा भण्णइ -
अत्थि मगहाजणवए नंदिग्गामे एगो दरिद्दबंभणो । तस्स सोमिला भारिया । ताण पुत्तो नंदिसेणणामा। बालस्स य से अम्मा-पियरो मया । सो य कुरूवो, दुईसणो, दंतुरो, लंबोयरो य । परिहरिओ जणेण कम्मगरत्तणेणं जीवइ । अण्णया कम्हेइ काले गए माउलगेण सो अंगीकओ । तस्स य सत्त धूयाओ अत्थि । तेण वुत्तो – 'अच्छ वीसत्थो । अहं तव धूयं दाहामि' । सो य लोभेण घरवावारं सव्वं करेइ । तओ पढमधीया संपत्तजोव्वणा 'दमगस्स दिज्जीहामि'त्ति सोउं भणइ – 'जइ एसो मम भत्ता होही, ताऽवस्सं मरिस्सामि' । सुणियं चेदं नंदिसेणेण । तओ सो पुणो वि माउलेणं वुत्तो – 'मा अधिइं करेहि । बीयं दाहामि' । तीए वि तहेव नेच्छिओ । एवं सेसा हिं वि सव्वाहिं पडिसिद्धो । तओ माउलगेण – 'अण्णस्स धूयं लभिस्सामि'त्ति संठविएण विचिंतियं तेण 'जो बंधूहि वि नेच्छिओ तं पराइयाओ कहं इच्छिस्संति'त्ति वेरग्गेण निग्गओ गामाओ । पत्तो रयणपुरं । तत्थ य नानाविहजुवाणे इत्थीसहिए रमते दट्ठमप्पाणं निदिउमाढत्तो – 'अहो ! अहं दुब्भगसेहरो । ता किं मे जीविएणं ? मरामि'त्ति चिंतिय गओ एगमुववणं । तत्थ य एगंमि लयाहरए सुट्ठिओ णाम साहू साइसओ चिट्ठइ । तेण सो दिट्ठो वंदिओ य। तओ मुणिणा नाणेण तदभिप्पायं नाऊण वारिओ सो – 'मा नंदिसेण ! एवं साहसं ववससु । जओ अहम्मस्स फलमेयं । ता सोक्खत्थिणा धम्मो चेव कायव्वो । किं मुद्धजणासेविएण अप्पघायगत्तणेणं ?'ति। तओ सो सोउमेवं संबुद्धो तस्सेव समीवे पव्वइओ । गीयत्थो य जाओ ।
अण्णया गहिओ अणेण अभिग्गहो – 'वेयावच्चं मया साहूणं कायव्वं'ति । तं च तहा दटुं सक्को सभागओ भणइ जहा – 'नंदिसेणो वेयावच्चुज्जुओ न सक्किज्जइ देवेहिं वि खोभेउं' । तं च सक्कवयणमेगो देवो असद्दहमाणो गिलाणसाहुरूवमेगं रण्णे विउव्वित्ता बीयसाहुरूवेण वसहिं पत्तो । वुत्तो य तेण छट्ठपारणए गासे उक्खित्ते खरफरुसवयणेहिं जहा – 'नंदिसेण ! वेयावच्चाभिग्गहं गेण्हिय इण्हि भोत्तुं पवत्तो?' । तओ 'मिच्छा दुक्कडं'ति वोत्तुं ससंभंतो उट्ठिओ - 'संदिसह जेण कज्जं ।' तओ देवसमणो भणइ -