________________
[२३५]
इय एवमाइदुक्खं, कीरंतं तत्थ ताण दट्ठण । पभणइ सीयाइंदो, परमाहम्मियसुरे रुट्ठो । 'रे रे ! मा छिवह इमे, असेसअसुराहमा ! महापावा ! । किं ण वियाणह एए, उत्तमपुरिसा जहा आसि ?' ॥ इय ते निवारिऊणं, भणिओ इंदेण तत्थ संबुक्को । 'रे पाव ! पुव्वजणियं, अज्ज वि वेरं समुव्वहसि ?' । इय हक्किय संबुक्कं, परमाहम्मियसुरे य सीइंदो । कहिऊण रामकेवलि-वुत्तंतं ते विबोहेइ ।। तत्तो य ते भणंती, – 'सुट्ठ कयं जं तए समागंतुं । दिण्णो सहोवएसो. नारयदक्खाण वीसारो ।। जं पण एयं दक्खं अज्ज वि तं एत्थ दीहरं कालं । नरए अणुहवियव्वं, एयं को अम्हमवणेइ ?' ॥ कारुण्णसमावण्णो, एयं सोऊण सुरवरो आह । 'मा एत्थ दोह(दुक्ख)भीया, नेमि तुमे दो वि सुरलोए' ॥ इय भणिऊणुक्खित्ता, दोण्णि वि ते तेण सुरवरिंदेण । पारयरसो व्व गलिऊण निवडिया तह वि हत्थाओ । काउं पुण संठाणं, गहिया य पुणो वि आयरतरेण । पुणरवि गलिउं पडिया, लोणियपिंडो व्व तावेणं ।। जह जह सो परिगेण्हइ, तह तह पगलंति ते वि विग्घिरिउं । जलणेणं मयणं पिव, सव्वोवाएहिं वि जुयस्स ।। ते आह तओ एवं, - ‘एवं करेंतस्स गुरुतरं दुक्खं । अम्हुप्पजइ सुरवर !, ता गच्छ तुमं नियं ठाणं' ॥ तत्तो य समागंतुं, सीइंदो रामकेवलिं नमिउं । भामंडलस्स पासे, देवकुरुंमी गओ ताहे ॥ तं दटुं संभासइ, तस्स वि साहेइ निययवुत्तंतं । संबोहिऊण पच्छा, इंदो जाइ निए कप्पे ॥ पण्णरससहस्साइं, वरिसाण कमेण पालिउं आउं । सोलसधणुहपमाणो, रामो वि य केवली होउं ॥ पणुवीसं वरिसाई, विहरेत्ता सव्वकम्मनिम्मुक्को । चइऊण पूइदेहं, पत्तो अयरामरं ठाणं ॥ एवं च राम-रामण-सीयाचरिएहिं परिसमत्तेहिं ।
रामायणं समत्तं, भद्देसरसूरिरइयं ति छ।।श्री।।छ।। रामायणाइम(वीसइम?)मुणिसुव्वयजिणाओ य छहिं वरिसलक्खेहिं एक्कवीसइमो नमिजिणो त्ति नमिजिण-कहा भण्णइ -
