________________
[२२९]
सायत्तं विसयसुहं, समसुहदुक्खं च बंधवं मोत्तुं । जो दुक्खनिहिं दिक्खं, लेइ नरो सो महामुक्खो' । तत्तो सोहम्मवई, णाऊणवहो(णाऽवही)ए रामपरिणामं । जंपइ सुराण मज्झे, – 'पेच्छह हो ! कम्मविसमत्तं ॥ जं रामो विसयसुहं, संसंतो संपयं हसइ धम्मं । एक्कभविओ वि अहवा, लक्खण-रामा महानेहा' ॥ कोऊहलेण तत्तो, दो देवा सोउमिंदवयणं तं । नेहपरिक्खणहेउं, समागया राम-केसीणं ।। मायाए तओ दोहि वि, विलवंतं सयलपरियणं सयणं । अंतेउरं च सव्वं, दरिसिज्जइ लच्छिनिलयस्स ।। 'हा पउम ! राम ! राहव !, कि तुह विहिणा महायस ! अयंडे । निम्मवियं मरणमिमं, अजुत्तकज्जुज्जुएणेवं ?' ॥ रामभवणंमि एवं, मायामयविलसियं महारोलं । पिट्टण-रोवणरूवं, सुणिऊण 'मओ'त्ति किल रामो ॥ लच्छीहरो विसन्नो, 'हा हा किं एरिसं इमं एवं ?। सुम्मइ किल मम भाया, मओ त्ति रामो अओ रोलो ॥ अंतेउरमिह सयलं, सपरियणं पेच्छ तस्स मरणंमि । रोयइ सोयविसण्णो(ण्णं), हा दुट्ठ कयं कयंतेणं' । एवं च लक्खणस्स वि, पजंपमाणस्स सोयविहुरस्स । वायाए समं जीयं, नीसरियं तंमि समयंमि ॥ सीहासणोवविट्ठो, कंचणथंभंमि तहय उड्ढंघो(गो?) । चिट्ठइ पसारियच्छो, तहट्ठिओ लेप्पमइओ व्व ॥ देवा वि विगयजीवं, दटुं लच्छीहरं तहावत्थं । दोण्णि वि विसण्णचित्ता, अहोमुहा संठिया विमणा ॥ 'हा हा ! कहमम्हेहि, निरत्थओ विहिवसेण निम्मविओ । रामगओ ववहारो, लक्खणवहणत्थमदएहिं ?' ॥ इय एवमाइबयं, देवा तंतंमिऊण ते दो वि । अत्ताणं निंदंता, सोहम्मं पत्थिया पत्ता ।। एत्थंतरंमि दटुं, संतेउरपरियणं हरिमजीवं । तह कंदिउं पवत्तं, जह भवणं खोहियं सयलं ॥ तत्तो पत्तो रामो, लक्खणनारायणं तहा दटुं । निज्जीवं पि य मन्नइ, सजीवमइनिब्भरसिणेहो ।। हक्कारावेइ तओ, जाणय-जोइसिय-वेज्जसंघाए । कारावेइ य किरियं, बहुविहमइमाउलो रामो ॥