________________
[२१३] नामेण वज्जजंघो, पुंडरियपुराहिवो इमो राया । एयंमि अरण्णंमी, गयगहणत्थं समायाओ । संपइ गहिऊण गए, संचलिओ नियपुरंमि ता वच्छे !। मा भाहि जओ एसो, सप्पुरिसधुरंधरो राया' ॥ इय सीयाए सिढे, सव्वंमि वि मंतिणा नरवरिंदो । सीयं पुच्छइ तत्तो, समूलवत्तं विसेसेणं । सीया वि तस्स साहइ, वीससिया जम्मकालओ पभिई । जावेत्थ रण्णमज्झे, दोहलयमिसेण चत्त त्ति ।। इय एवं म(र)णमझे, रोवेंति दुक्खियं जणयतणयं । नाऊण वज्जजंघो, पभणइ तं महुरवयणेहिं । 'मा रुय महाणुभावे !, धन्नाऽसि तुमं महासई एक्का । जा एवंविहचित्ता, दढाऽऽवईए वि संजाया । अण्णं च तुज्झ पुण्णं, ग(रा?)मस्स वि अत्थि तेण तं पत्ता । एत्थ मए अडवीए, गयगहणत्थं उवगएणं ।। ता मा कुणसु वियप्पं, अज्जप्पभिई च मज्झ तं सीए !। साहम्मिय त्ति भगिणी, पडिवण्णा; ते अहं भाया । ता उट्ठ मज्झ नयरे, गम्मउ; तत्थेव चिट्ठमाणीए । पच्छायावपरद्धो, रामो पच्छा गवेसिहिई' ।। महुरवयणेहिँ एवं, जं भणिया तत्थ वज्जजंघेणं । तं सीया गयसोया, संजाया सहरिसा सहसा ॥ तत्तो जंपाणंमी, पवरंमि चडाविऊण सो सीयं । पुंडरियपुरे नेई, सुहंसुहेणऽच्छइ सा वि ॥ एत्तो कयंतवयणो, सीयं चइऊण तंमि रन्नंमि । पत्तो साएयपुरिं, खीणेसु अईव तुरएसुं ॥ तत्थ वि रामसयासे, गंतूणं पणमिऊण सो कहइ । 'सीयावत्तं सव्वं, सवित्थरं सुद्धिपज्जंतं ॥ तह सामि ! तीऍ भणियं, - "अणन्नसरिसो ममोवरि नेहो । रामस्स; किंतु एयं, मम पाववसेण संजायं ॥ रामो पच्छायावं, पावेही नत्थि एत्थ संदेहो । । ता तह संठवियव्वो, जह दक्खं सो न पावेइ" ॥ ता सामि ! जणयतणया, एयावत्थाए वट्टमाणी सा । मुक्का मए अरण्णे, बहुसावयसंकुले भीमे ॥ तम्ह विरहानलेणं, मरिही मच्छल्लियव्व ससिऊणं । अहवा वि दुट्टसावय-संपत्ता सा विणिस्सिहिई' ॥