________________
[२०८]
पेच्छइ सुहासणत्थो, असेससामंतविंदमज्झत्थो । सीया-लक्खणसहिओ, विविहाओं जणस्स कीलाओ ।। एवं पमोयकलिओ, जिणमहिममहूसवंमि वद्धं(ट्ट)ते । रामो अक्खित्तमणो, जा चिट्ठइ तंमि उज्जाणे ।। सीयाए ताव सिटुं, फुरमाणं दाहिणं नियं नयणं । रामस्स; तेण भणियं, – 'न सुंदरं सुंदरि ! तुहेमं' ॥ सा भणइ – “किं न तुट्ठो, जं पत्ता रक्खसाण दीवंमि । तं तारिसं महंतं, दुक्खं पतिविरहसंजणियं ॥ पुणरवि अज्ज वि कुविओ, अण्णं पि इमं समुज्जओ काउं । मम पेच्छ दड्डदइवो, इमं अणिटुं [खु] सूयंतो' ॥ भणिया रामेण तओ, - 'सुंदरि ! जं एत्थ किंपि सुहमसुहं । पावेयव्वमवस्सं, तं सो पावइ न संदेहो । ता देवि ! वच्चसु तुमं, दाणं आइससु नियघरे गंतुं । तह देव-देविपूयं, कुणसु पयत्तेण नियमपरा ॥ जावाऽहमिहुज्जाणे, पूयावेऊण देव-देवीओ । वीसज्जियपउरजणो, पुणरवि पावेमि तुह पासं' ॥ इय भणिया गिहमावइ, सहिया [सही]जणेण सा सीया । दइवं उवालभंती, संभीया अच्छिफुरणस्स ॥ तो भणइ भद्दकलसं, नामेण कंचुर्गि पवत्तेह । 'पइदियहमेत्थ दाणं, जहिच्छियं सव्वसत्ताणं ॥ अण्णं च इमं लोयं, पभणह सव्वं पि रामवयणेणं । जह देव-देविपूयं, करेह नियविभवसत्तीए' ।। सो एव भणियमेत्तो, दाणं नीसेसदाणसालासु । पयओ पवत्तिऊणं, घोसइ नयरे गयारूढो । 'एत्थ नयरीय(एँ) लोओ, विसेसतव-नियम-दाणसंजुत्तो । नियदेव-देविपूया-परायणो होउ सव्वो वि' ॥ सुणिउं जणो वि एवं, सदेव-देवीण जत्त-महिमासु । सव्वायरेण लग्गो, सव्वत्थ विसेसओ सीया ॥ रामो वि परियणं तं, विसज्जिउं लक्खणाइयं जाव । एगागी पच्छण्णो, चलिऊणुज्जाणमायाओ । ताव सुणइ जणवायं, जणाओ परदोसगहणपउराओ । एगागी विहरंतो, रामो पच्छण्णवेसेणं ॥ 'पेच्छह रामेण इमा, सीया नीया वि रक्खसिंद्देणं । पुणरवि इह आणीया, अगणियगुण-दोससारेण ।।
