________________
[१९७] गंतूण नियं भवणं, सुमरियवेरो पुणो वि कारवइ । रणसामग्गि सव्वं, दसाणणो वीररसतुरिओ ॥ तत्तो सउणेहिं विणा, चलिओ मंदोयरीए सो भणिओ । 'सामिय ! समप्पिऊणं, सीयं सव्वं(च्चं) कुणसु सव्वं । ता भणसु; तुह मएणं, रामस्स समप्पिऊण सीयमहं । आणेमि कुंभयण्णं, पुत्ता य; रणेण पज्जत्तं' ।। इय भणिउं सो रुट्टो, पभणइ - 'आ वच्च वच्च जत्थ मुहं । तुह पेच्छामि न पावे !, नाम पि न जत्थ निसुणामि' || इय गाढं दुब्भणिया, भणइ चलणेसु निवडिउं पइणो । 'सामि ! निसामह एक्कं, जं निद्दिटुं बुहयणेणं ॥ संपइ तं पडिसत्तू, तिखंडभरहेसरा समुववण्णा । बलदेव-वासुदेवा, एए तुह सामि ! वहणत्थं ॥ ता जाणिऊण एवं, सीयं वं(तं) समप्पिऊण [य] रज्जं । मोत्तुं परिग्गहं वा, सममम्हेहिं तवं कुणसु' ॥ वियसियवयणेण तओ, भणिया – 'हसिऊण देवि ! मा भीहि । बलदेव-वासुदेवा, नामेणं होंति निंदो व्व' । तत्तो सहरिससुरयं, तीए सह भुंजिऊण रयणीए । सूरुग्गमंमि चलिओ, दसाणणो रणरसो सबलो ॥ रामणसेण्णं दटुं, रामाइबलं पि सम्मुहं होउं । अह जुज्झिउं पवत्तं, तेण समं विविहभंगेहिं ।। एवं च निब्भररणे, वटुंते लक्खणेण सी(की?)लाए । पुण्णक्खओ त्ति निहओ, बाणेहिं दसाणणो सहसा ॥ तत्तो विसण्णचित्तस्स, तस्स बहुरूविणी ठिया चित्ते । तीए य अणेयाई, करेइ [इ]मो नियरूवाइं ॥ तेसु वि खजि(ज्जि)ज्जतो, लक्खणबाणेहिं का(छा?)इयसरीरो । गाढं खारियचित्तो, सो से चक्कं मुयइ हंतुं ॥ तं पि पयाहिणिऊणं, लक्खणदाहिणकरंमि संपत्तं । तत्तो सुरेहिं घुटुं, – 'जामु(ओ)ऽट्ठमवासुदेवो'त्ति ॥ उप्पण्णचक्करयणं, दट्ठणं लक्खणं विचिंतेइ । । दहवयणो – 'तं एयं, जं भणियमणंतविरिएण' । एत्थंतरंमि भणिओ, दट्ठण निराउहो निराणंदो । भाया विहीसणेणं, विणओणयकयपणामेणं ॥ 'मज्झऽज्ज वि कण भायर । वयणं जड जीविएण तह कज्जं । सीयं समप्पिऊणं, रामेण समं कुणसु संधि' ॥
