________________
[१७७]
रामो वि भणइ - 'सीया-विरहे सुग्गीव ! किं ममेयाहिं ? । सीयागवेसणत्थं, कुणसु तुमं पयत्तं'ति ॥ सो वि - 'देवेविमे(?) चेय, करेमि' वोत्तुं पि विरहसंतत्तो । संतेउरं पविट्ठो, भोगासत्तो य जाओ त्ति ॥ एत्यंतरंमि नाउं, वत्तं खरदूसणस्स निहयस्स । मंदोयरिपमहाओ, रामणभज्जाओ रोवंति ॥ तत्तो चंदनहा सा, रोवंती सह सुएण सुंदेण । पविसइ रामणभवणे, जंपंती - 'सामि ! सरणं'ति ॥ गहिऊण दो वि चलणे, रोवंती रामणस्स सा भणइ । पइ-पुत्तविप्पमुक्का, एक्कोदर ! कच्च(त्थ) वच्चामि ? ॥ पायालंकारपुरं, सुंदं निद्धाडिऊण दुढेहिं । पइ-पुत्तवइरिएहिं, वसीकयं तं गहेऊणं' ॥ सा एवं विलवंती, संठविया रामणेण चंदनहा । भणिया – 'पइ-सुयवहगं, वच्छे ! अचिरेण मारिहिमि' ॥ तत्तो सीएक्कमणो, गेहं गंतूण रामणो सुयइ । मंदोदरी वि नाउं, सोयविसन्नो त्ति तं भणइ ।। 'तुम्हारिसा वि जइ पहु !, घेप्पंति इमेण दड्ढसोएण । ता धीर ! तुम चिय कहसु धीरिमा कं समल्लियउ ?' ॥ सो वि य भणइ सलज्जो, 'सामिणि ! साहेमि जइ न रूसेसि । सब्भावं' तीए विय, भणियं - 'साहेसु निस्संको' ॥ 'रामदेवस्स भज्जा, खरदूसणघायगस्स सीय त्ति ।। हरिऊण समाणीया, सा नेच्छइ मं पई कह वि' ॥ मंदोयरीए भणियं, 'सामि ! तुमं पाडिऊण तं सीयं । मड्डाए किं न भुंजसि, जेणेवं दुम्मणो जाओ ?' || सो भणइ - ‘अत्थि सुंदरि !, कारणमेत्थं पि तं पि साहेमि । परमहिलियाए नियमो, ममऽत्थि जमणिच्छमाणीए ॥ ता सुंदरि ! वयभंगो, न होइ जह मम तहा तुमेऽवस्सं । कायव्वा सुपसण्णा, सीया गंतूण मम कज्जे' ॥ 'सामि ! जामि'त्ति वोत्तुं, सीयापासंमि सा वि संपत्ता । चिंतइ रूवक्खित्ता, - 'ठाणे रत्तो मम पइ'त्ति ॥ तत्तो पभणइ सीयं, - 'किं नेच्छसि रामणं पई भद्दे ! । महिगोयरस्स अत्थे, किं अच्छसि दुक्खिणी गाढं ? ॥ किं अण्णो पुहईए, विज्जापरमेसरं इमं मोत्तुं । तुह रूवस्स सरिच्छो ?, ता मा कुण कूडगाहं ति ।।