________________
[१७३]
एवं गच्छंतस्स य, समागया तस्स संमुहा सुहडा । सारणसुयमाईया, रणकज्जे संनहेऊणं ॥ ते वि नियत्तावेडं, पविसइ लंकाउरि पमोएणं । पडुपडह-ग(गी)य-वाइय-रवेण अहिणंदिओ तेहिं ।। सीया वि मणे चिंतइ, - 'अकज्जसज्जो इमो खयरपावो । ता को वि सरणमिह मम, न राम-लक्खणविउत्ता[ए] । अहवा न जाव वत्ता, कुसला इह राम-लक्खणाण सुया । ताव न भुंजामि अहं, रक्खंती निययचारित्तं' ॥ एवं कयववसाया, नीया सा तेण देवरमणमि । परिवरिपव्वदिसाए, य संठिए पवरउज्जाणे ।। मोत्तूण तंमि सीयं, असोयछायाए सह सहाएहिं । तत्तो वच्चइ भवणे, सीएक्कमणो सहं गंतुं ।। पवरंमि आसणंमी, उवविठ्ठो सयलक्ख(ख)यरपरिसहिओ । सीयाए भोगासा-गयचित्तो; सुण्णवण्णो त्ति । रामो वि लक्खणं तं, जुझंतं खयरेहिं सह गंतुं । धीरविउं सन्निज्झं, कुणमाणो तेणिमं भणिओ ।। 'सीयं मोत्तूण तुमं, किमागओ एत्थ सामि ! संगामे ?' । सो भणइ – 'सीहनायं, तुह सुणिउं', लक्खणो भणइ ।। 'सो न मए; जइ केणइ, अण्णेण कओ त्ति जासु तं सामि ! । सीयासयासमासुं, जोहिहमहमेविमे खयरे' ॥ इय भणिउं(ओ) तूरमाणो, समागओ तत्थ तं न पेच्छइ [कह वि] । सीयं; तं पडिपेच्छइ, जडाउयं कंठगयपाणं ॥ नाऊण 'इमो पहओ, केण वि खयरेण अम्ह रोसेण' । देइ तओ नमुकारं, सो वि य मरिऊण संजाओ ।। माहिंदे पवरसुरो, इओ य रामो वि सीयविरहमि । सीयागवेसणत्थं, सुण्णो रणंमि परिभमइ ॥ गुरुसंतावपलित्तो, विसंठुलो सीयविरहविहुरंगो । पत्तो परिभमिउं पुण, कह कह वि नियंमि आवासे ॥ एत्तो रण्णे पत्तो, विराहिओ नाम नियबलसमग्गो । खयरो पूव्वविरुद्धो, रक्खाणं लक्खणसयासे ॥ नमिऊण लक्खणं सो, पभणइ – 'चंदोयरस्स देव ! अहं । पुत्तो अणुराहसुओ, तुहसेवाकारणे पत्तो ।। ता आईससु महायस !, विसमदसावत्थियं तुमं दटुं । इह आगओ तुरंतो, सा(स)हायकज्जे अहं तुज्झ ।
