________________
[१७२]
दट्ठण हीरमाणिं, सामियघरिणिं जडाउणा तेण । चंचुपहारेहिं दढं, झडप्पिओ रामणो कुविउं ॥ रुद्रुण तेण दोण्णि वि, लुणिउं पंखाओ चंदहासेणं । पाडिज्जइ धरणीए, जडाउपक्खी विहुरदेहो । पुप्फगपवरविमाणे, सीयं आरोविउं तओ नट्ठो । निज्जंती दुक्खत्ता, पलावमुहला निसामेउं । रयणजडी नामेणं, अक्कजडीनंदणो खयरणाहो ।
चिंतइ ‘कीस पलावो, समुद्दउवरिंमि महिलाए ?' ॥ केरिसो ? – 'हा रामएव ! केण वि, निज्जामि कुमार लक्खण ! इमेणं ।
रक्खसचोरेणाऽहं, निग्घिणकम्मेण पावेणं' ॥ एवं च विलवमाणं, सुणिउं नाउं च रामदेवस्स । महिला रक्खसवइणा, निज्जइ हरिऊण वइदेही ॥ भणिओ - 'रे दुट्ठ ! तुमे, कीस इमा रामदेववरपत्ती । अवहरिया वइदेही ?, रक्खस ! मरिहिसि न संदेहो । ता कत्थ वच्चसि तुमं ?', रयणजडी वोत्तुमेवमइफरुसं । सो जुज्झिउं पवत्तो, रक्खसवइणा समं गयणे ॥ रुद्रुण जुज्झमाणस्स, तस्स अवलोयणीऍ विज्जाए ।
हरियाओ विज्जाओ, रक्खसवइणा असेसाओ ।। तओ - पक्खीव छिण्णपक्खो, पडिओ धरणीए विगयनियविज्जो ।
[सो] कंबुसेलमुवरिं, कुं( कं)बुद्दीवे विसालंमि ॥ सो ताव तत्थ चिट्ठइ, इओ य लंकाहिवो विमाणेणं । गच्छंतो विमणमणं, सीयं दटुं पजंपेइ ॥ 'किं देवि ! तुमं विमणा ?, पडिवज्जासु मं पइं पसीऊणं । सुंदरि ! तुह अणुरत्तो, गाढोऽहं; किं न जंपेहि ?' ॥ इय एवं विलवंतं, जाहे न गणेइ रामणं सीया । ताहे भणइ - 'किसोयरि ! पेच्छ इमं मज्झ गुणगरुयं ।। अनमियपुव्वं पणमइ, पयकमले तुज्झ उत्तिमंगमिमं' । इय भणिऊणं सीसं, निवेसए तीएँ चलणेसु ॥
ओसारिऊण चलणे, परंमुहा भणइ रूसिउं सीया । 'परमहिलं छिवमाणो, मरिहिसि रे रे महापाव !' ॥ एवं च नमणसीलो, पुणो वि तीए पायकमलंमि । तणतल्लो वि न गणिओ, दहवयणो जणयतणयाए ।
