________________
[१३४]
एत्थंतरंमि नमिउं, कुटुंतरिओ वसंततिलयाए । पवणगई वरकुमरो, पवेसिओ वासभवणंमि ॥ अब्भुट्ठिओ य तीए, रहसेणोनामिउत्तमंगाए । उवविठ्ठो य कुमारो, पल्लंके तीए पवरंमि ॥ कुड्डुतरंमि बीए, आलावकट्ठा(हा)हिं पहसिएण समं । चिट्ठइ विणोयमुहला, वसंततिलया सही तीए । पवणंजएण भणिया, 'मुद्धे ! मम खमसु सव्वमवराहं । जं गुणनिही वि सुंदरि !, कुवियप्पसएहि परिहरिया' ॥ तीए भणियं 'पिययम !, तिलतुसम(मे)त्तो वि नत्थि अवराहो । तुह किं तु अंतरायं, कम्मं अवरज्झइ ममेत्थ ॥ । जेण तुह पहसियाओ, पढ(र)मणुराओ अदिट्ठमेत्ताए । पिययम ! आसि ममोवरि, सो परिनाओ असेसो वि ॥ किं तु पभणामि एक्कं, सुपुरिस ! अब्भत्थिओ सि म(अ)इबहुयं । चिंतियमणोद(र)हफलं, संपइ नेहं वहिज्जासु' ॥ भणिया य तेण – 'सुंदरि, ! फुस(म्हुस?)ऽवराहे तहा वि सव्वे वि । होउं पसण्णहियया, एस पणामो कओ तुज्झ' ॥ इय भणिऊणं ताणं, सुरयसुहासायलद्धनिद्दाणं । बहुवोलीया(णा) रयणी, दोन्नि वि समयं विउद्धाइं ॥ भणिओ य पहसिएणं -, 'सामिय ! किं नाऽवसेसिया रयणी ? उट्ठ लहुं वच्चामो, माऽविणियत्तं गुरू मुणिही' ॥ इय सुणियं(उ) सो कंतं, पणएणऽवगूहिऊण सव्वंगं । पभणइ – 'अच्छ सुहेणं, मा उव्वेवं कुणसु किं पि ॥ जाव लहुं दहवयणं, दटुं सुंदरि ! पुणो नियत्तामि' । सा वि पियविरहभीया, पभणइ विणए[ण] नमिऊणं ॥ एवं मु(म) हुरगिराए - , 'मा पिययम ! विरहगरुयदुक्खत्तं । मोत्तूण मं चिरावसि, जइ कज्जं जीवमाणीए ॥ अण्णं वि य रिउसमओ, अज्जेव य कह व(वि) होज्ज जइ गब्भो । तो सो वयणिज्जयरो, तुम्हा(म्ह) परोक्खंमि नियमेण' ॥ सो भणइ – 'तत्थ गंतुं, लहुं नियत्तामि पिययमे ! ऽवस्सं । मा एत्थ कुण वियप्पं', इय संठविऊण ते चलिया ।। पत्ता य नियं सिविरि(रं), दिवसेहिं पुणो वि रामणसयासं । तत्थ वि वरुणस्सुवरिं, सव्वे वि रसायलपुरंमि ॥ तं दियहं घेत्तणं, विवद्धमाणेण सा वि गब्भेण । जाया य पवरगब्भा, दिणेहिं परिगच्छमाणेहिं ॥
