________________
[१३०]
पडिवासुदेवस्स ते' । सोउं चेमं – 'न मए परकलत्तमणि[च्छं]तं जावज्जीवं भोत्तव्वं'ति तदंतिए गहियऽभिग्गहो पुणो लंकमागओ चिट्ठ[इ]त्ति ।
भाणेजिजामाउगो य रावणस्स हणुयंतो त्ति हणुयंतकहा भन्नइ - ___ इहेव जंबुद्दीवे भारहे वासे वेयड्ढपव्वए आइच्चपुरे पल्हाओ नाम राया । तस्स केउमई भज्जा। तीए सव्वकलाकुसलो पवणंजओ नाम पुत्तो त्ति ।
इओ य एत्थेव भरहखेत्ते समुद्दासन्ने दंती नाम पव्वओ । तस्स य सिहरट्टिए महिंदनयरे महिंदो नाम विज्जाहरो । तस्स हिययसुंदरी नाम भज्जा । तीए य अरइंदम(अरिंदमाइ)पुत्तसओवरि समुप्पन्ना रूवनिज्जियतिलोया अंजणासुंदरी नाम धीया । सा य कयालंकारा जोव्वणत्था वरगवेसणत्थं पिउणो पायवंदणगा पेसिया माऊए । पणमंति(ती)य 'समुचियवरं तुम पावसु'त्ति दिन्नासीसा पिउणा पुणो पेसिया माउसमीवे । तओ नाऊणंऽजणसुंदरीए विवाहसमयं रण्णा हक्काराविया मंतिणो । भणिया – 'कस्सेसा कण्णगा दायव्वा ?'
तओ मंतीहिं उग्घट्टिएसु पवरविज्जाहरेसु महिंदराया भणइ – 'चित्तवट्टियालिहिया दंसिज्जंतु मम सव्वे विज्जाहरकुमारा । तेसिं च मज्झे जो समुचिओ तमंजणसुंदरीए निमित्तं वरिस्सामि' । तओ तहेव किज्जंते दाहिणसेढीए कणयपुरे हरिणणाभविज्जाहररायस्स सुमणाए भारियाए दंसिओ वज्ज( विज्जु )प्पभो नाम कुमारो । तहा बीओ पल्हायसुओ पवणंजओ त्ति । तेसु वीसंतचित्तेण भणियं महिंदराएण - 'को एएसि मज्झे वरिज्जइ ?' मंतीहिंभणियं - 'अट्ठारसवरिसाऊ मोक्खगामी य विज्जुप्पभो नेमित्तिएहिं समाइट्ठो। ता पवणंजओ चेव दीहाऊ वरणजोग्गो' । रन्ना वि तं सोउं पडिवण्णमेयं मंतिवयणं ।
एवं च वट्टमाणे सव्वे वि विज्जाहरा गया नंदीसरजत्ताए । तत्थ य पल्हाएण दटुं भणिओ महिंदो – 'दिज्जउ मह पुत्तस्स पवणंजयस्संऽजणसुंदरी नियधीया' । तओ 'चिंतियं चेव जायं ति कलिऊण पडिवण्णं महिंदेण । तओ पल्हाओ भणइ - 'माणससरोवरंमि इओ तइयदिवसे वीवाहो कायव्वो' । पडिवज्जिऊण य तहेव गया सट्ठाणं । तओ सामगिंग काउं समागया माणससरोवरे आवसिया य ।
___ एत्थंतरंमि य पवणंजएण पुच्छिओ पहसिओ नाम नियमित्तो - 'भद्द ! केरिसी सा अंजणसुंदरी जा मए लद्धा ?' पहसिएणाऽवि तहा सा वणिया तस्स पुरओ जणा(हा) [तस्स] मणमुम्माहेइं(हियं)। तओ पवणंजओ गहिओ कामपिसाएणं पहसियं भणइ - 'मित्त ! कहं सा संपयमेव मए दट्ठव्वा ? अज्ज वि दूरे तइयदिणं, [ताव य] अवस्सं मए मरियव्वं' । तओ समासासिऊण भणियं पहसिएण – 'मित्त ! वीसत्थो होहि । तहा करेमि जहा अज्जेव पेच्छसि' ।
तओ समागयाए रयणीए पहसिहे(ए)ण सह पवणंजओ जहा कोइ न जाणइ तहा विज्जाबलेणुप्पइत्ता गओ सत्तमभूमियपासाओवरि, जत्थऽच्छइ अंजणसुंदरी, तम्मि य पच्छन्नो लेप्पमओ इव तं निरूविउमाढत्तो । एत्थंतरंमि य वसंततिलयानामि[या]ए सहीए भणिया अंजणसुंदरी – 'सामिणि ! धण्णा तुमं, जीए पत्तो पवणंजयकुमारो' । तओ सोउमेवं भणिया वसंततिलया ईसकेसिनामिगाए – 'हले [कि]मेवं जंपसि ? पुरिसरयणं चरमसरीरं विज्जुप्पहकुमारं मोत्तुं को अन्नो सलहिज्जइ ?' वसंततिलया भणइ – 'सहि ! सो अप्पाऊ । तेणंऽजणसुंदरीकएणं न वरिओ' । तओ ईसकेसी भणइ - 'सहि ! थोवं पि वरममे(म)यमासाइयं, मा विसभारसहस्सं पि' ।