________________
[१२७]
NNNNNNNNNNNNNNNNNNNNNN
'किं बाहइ ते मित्ति(त्त)य ! ?' भणियं इयरेण 'मेत्त-वेज्जाणं । गुरु-सामि-नरिंदाण य, कहियव्वं सव्वमेव फुडं ॥ ता वणमालं दटुं, भज्जं तुह सामि ! विनडिओ एवं । कामग्गहेण कह वि हु, रोगेण व लद्धपसरेण' । सुणिउं इमं नरिंदो, भणइ – 'थोमं(वं) इमं ति मा खिज्जा । मित्तस्सऽत्थे अत्थं, चयंति रज्जं कलत्तं च ।। सपु(प्पु)रिसा मित्त[क]ए, जीवं पि चयंति किं पुण कलत्तं ?। ता होह इत्थ सत्थो, मा मित्त ! निरत्थयं झूर' । इइ भणिउं गंतूण य, भज्जा सा तस्स पेसिया तेण । सा वि विजणंमि पत्ता. रयणीए तस्स पासंमि || तं पभणइ – 'नरवइणा तुज्झ सयासंमि पेसिया अहयं । कज्जं तयं अणुट्ठसु, जस्सऽत्थं अवद्दुओ जाओ ॥ मन्नइ तमेव इक्कं, कलत्तमत्थाइयं नियं सुयणो ! । जं मित्ते उवउज्जइ, जीयं पि तयं न संदेहो । ता तह दक्खेण दढं, दक्खक्क(क्कं)तो नरीसरो सयण ! । ता तं तुह निव्वत्तय, जह होइ सही सुही तुज्झ' । राया वि इमं सव्वं, निसुणइ पच्छन्नमागओ तत्थ । पभवो वि य तं पभणइ, निवडेउं तीए चलणेसु ॥ 'नत्थि जए सुयणाणं, एत्थ अदेयं महाणुभावाणं । नत्थि तह दुज्जणाण य, अपत्थणिज्जं विरुद्धं पि ॥ ता खमसु पावकम्मस्स, मम इमं मित्तदारल(लु)द्धस्स । अवराहं इह भद्दे !', इय भणियं(उ) पेसिया तेण ॥ पभवो वि निदिऊणं, अत्ताणं; खिज्जिऊण य मणमि । अच्चंतपच्छयावेण, लज्जिउं खग्गं [गहित्तुं च] ॥ पभणइ – 'कह पिच्छिस्सं, तस्स मुहं लज्जिओ सुमित्तस्स ? । ता पडउ इमं सीसं, गुरुअवराहस्स खग्गहयं' ॥ तत्तो य समुक्खित्तं, खग्गं जा मुयइ गीवदेसंमि । ताव सुमित्तेण दढं, धरिओ ‘मा साहसं' भणिउं ॥ 'किं मित्त ! तए एयं, पारद्धं मम्मणस्स दुहजणणं ? । मम खमसु इमं सव्वं, अवराहअ(म)याणमाणस्स' ॥ इय भणिए दुगुणयरं, पभवो वि मणंमि लज्जिओ नाउं । तह तह परिसंठविओ, जह पयइत्थो पणो जाओ ।।