________________
[१०८]
य ताणि(ण) सुणिऊण केलिकलयलं उम्मूलियालाणखंभो महसेणनरवइणो पहाणहत्थी वावाइऊण मिठिल्लं वेएण संपत्तो तंमि नारीजणसमूहासन्ने। ताओ य तं दट्ठण भयभीयाओ पलाइउं असमत्थाओ तत्थेव ठियाओ धाहाविउं पयत्ताओ । तओ अइदूरदेसठिएण महापउमकुमारेण तमित्थियावग्गं तेण करिणा कयत्थिज्जंतं दट्ठण करुणोववन्नहियएण पहाविऊणाऽभिमुहं हक्किओ सो करी। सो वि वेगेण वलिओ कुमाराभिमुहं । तओ वि विलि(ल)याओ करिं कुमाराभिमुहं धावंतं दट्ठण भणिउं पयत्ताओ - 'हा हा हओ अम्ह रक्खणत्थमिमो महाणुभावो समुज्जओ करिणा विणासिज्जइ लग्गो' ।
एवं च भणंतीणं, पेच्छं[ती]णं च ताण जुवईणं । करिणा दिन्नो वेज्झो, कुमारखित्तंमि उत्तरिए । एयंमि अंतरंमि, मिलिओ सव्वो वि नायरजणोहो । सामंतभिच्चकलिओ, सहिओ महसेणराएण ॥ भणियं च नरिंदेणं – 'मा मा मा कुमर ! ढुक्कसु इमस्स । दुट्ठस्स महाकरिणो, रुट्ठस्स वहयकयंतस्स' ॥ कुमा(म)रेण तओ भणियं - 'पेच्छस् नरनाह ! एत्थ वीसत्थो । एयं दुट्ठगइंदं, वसीकयं थोववेलाए' ॥ एवं भणिउं पहओ, कुंभंमि करी नरिंदेण(नरिंदकुमरेण?) । वेझं मोत्तूण तओ, चलिओ कुमरस्स गहणत्थं ॥ महापउमो वि य कुमरो, विज्जुक्खित्तेण तस्स कडिभाए । उप्पइऊण पहारं, करेइ अइदारुणं देइ ॥ जंतायद्धं च तओ, भमाडिउं गुरुतलप्पहारेहिं । पहणंतो कीलावइ, तं दुटुं महागई(यं) कुमरो ॥ बहुविहकरणेहिं तओ, नरलोयणमोहणेहि मोहंतो । कीलइ सो तेण समं, सत्थनिबद्धेहि पवरेहिं ।। एवं च समेऊणं, आरूढो तम्मि गयवरे कुमरो । दसणे ठविउं चरणं, विज्जुक्खित्तेण करणेण ॥ एवं च महापउमो, काऊण वसंमि तं वरगयंदं । हत्थारोहस्स पुणो, समप्पिउं झत्ति अवयरइ ॥ इय सो साहुक्कारे-ण पूइओ रायपमुहलोएण ।
देवोवमो कुमारो, 'जयउ इमो' इयभणंतेहिं ।। तओ नरवइणा विन्नायं जहा – 'एस कोइ महापुरिसो, पहाय(ण) कुलसमुब्भवो य । अन्नहा कहं एरिसं रूयं विन्नाणं च ?' तओ नेऊण सगिहं कओवयारस्स दिन्नं कन्नाण सयमेक्कं । तायं(हिं) सह विसयसुहमणुहवंतस्स महापउमकुमारस्स वच्चंति दियहा । किंतु तहा वि तं मयणावलि सरइ हियएण ।
अण्णया य सयणीयाओ रयणीए पसुत्तो अवहरिओ वेगवईए विज्जाहरी[ए] । दिट्ठा य निद्दाखए सा तेण, भणिया य दरिसिऊण मुट्ठिबंध – “किं तुमं मं हरसि ?' तीए भणियं – “निसुणसु कुमार !