________________
। अहं पुण थेवबलसमेओ कुमारं लहिऊणाऽऽगमिस्सामि'त्ति भणिउं निवत्ताविओ राया ।
तओ महिंदसीहो बलसमेओ पविट्ठो महाडइं । सो य दिटुंतो(सो पविटुंतो) महाडवीए बहुसावयसंकुलाए जावेगंमि दिणे जाइ थेवं भमिभागं ताव निसओ सारसाइ-पक्खिकुलकोलाहलो, अग्घाइओ अरविंदाण बहलगंधो । तदभिमुहं दिटुं च सरवरं । निसुओ य महुरगीयवेणुरवो । तओ हरिसुफु(प्फुल्ललोयणो जाव गच्छइ थेवं भूमिभागं ताव वरतरुणिमज्झसंठियं पेच्छइ सणंकुमारं । तओ विम्हि(म्हउ)प्फुल्ललोयणो असंभाविज्जसंगमपरिओसरसपरिगओ जाव चिट्ठइ ताव पढियं बंदिणा -
'जइ(य) आससेणकुलनहमियं[क]! कुरुवंसभवणथिरथंभ ! ।।
जइ(य) तिहुयणनाह ! सणंकुमार ! जइ(य) लहु(द्ध)माहप्प ! ॥' तओ ‘सणंकुमारो'त्ति एवं कयनिव्वु(च्छ)ओ महिंदसीहो पमोयाऊरियसरीरो अउव्वं च संभरं(रसंतरं) अणुहवंतो गओ सणंकुमारदंसणपहं । दूराओ चेव सणंकुमारेण परियाणिय अब्भुट्ठिओ । पायवडणुट्ठिओ अ अवऊढो [स]बहुमाणं। तओ दुवे वि जणा विम्हि(म्ह)य-पमोयावूरियसरीरा उवविट्ठा दिन्नासणेसु । विज्जाहरलोओ य सवियक्को उवसंतगेयाइकलयलो पासेसु अल्लीणो ।
तयणंतरं च फुसिऊण आणंदजलभरियलोयणेण भणियं सणंकुमारेण – 'कहं तुमं एत्थ समागओ? कुओ वा एगागी ? कहं वा अहं तुमए एत्थ परियाणिओ ? कहं वा महाराओ मम विओयंमि पाणे संधारेइ ? कहं वा अंबा ? कहं वा एगागी तुमं पेसिओ ?' एवं पुच्छिए सव्वं जहावत्तं साहियं महिंदसीहेणं।
म(त)ओ मज्जाविओ विज्जाहरविलासिणीहिं महिंदसीहो । कयमुचियकरणिज्जं भोयणाईयं । तओ भणियं महिंदसीहेण - 'संपयं जइ मज्झोवरि सु(स)पसाओ कुमारो तो साहेउ, कहं तुमं तेण तुरंगमेण अवहरिओ ? कहिं [वा] गओ ? किं वा अम्हविओए संपत्तं ? कुओ वा तुह एरिसा रिद्धी ?' तओ एयमाइ(य)न्निऊण सणंकुमारो चिंतिउमाढत्तो जहा – 'नियरियसाहणं न जुत्तमुत्तमपुरिसाण । ता एत्थ एयं पत्तकालं बउलमईए कहावेमि'त्ति । तओ तेण भणिया बउलमई जहा - 'पिए ! महिंदसीहस्स नीसेसं मह वइयरं विज्जासामत्थेणं विन्नायसब्भावा साहसु । मह पुण निदाए पु(घु)म्मंत(ति) लोयणाणि' [त्ति] । वोत्तुं चेमं कुमारो पविट्ठो रइहरंमि । बउलमई उण साहिउमाढत्ता नियदइयचरियमेवं -
'अत्थि ताव तया तुम्हं मज्झाओ चेव अस्सरयणेणाऽवहरिओ कुमारो । पवेसिओ तेण महल्लाए दारुणाए अडवीए। बीयदियहे वि धावंतस्स तस्स आसस्स जाओ मज्झण्हसमओ । खुहा-पिवासाउलेण य आसेण निल्लालिया जीहा । उद्धट्ठिओ वि सासाऊरियगलो थक्को । तओ उत्तरिय(ओ)कुमारो । छोडिया पट्टाढा, ओसारियं पल्लाणं । जाव घुम्मिऊण निवडिओ धरणीए आसो मओ । तं च निज्जीवं मोत्तूण तयत्ते(जलन्ने)सणपरायणो कुमारो हिंडिउमाढत्तो । न किंचि आसाइयतु(मु)दयं । तओ दीहद्धाणयाए मज्झण्हकालत्तणओ दवदड्डयाए य रणस्स अईव हल्लोहलीहूओ' ।
_ 'तओ दूरदेसंमि दठूण सत्तघ( छ)यं नाम तरुं पहाविओ तयभिमुहं । पत्तो य तस्स छायाए उवविट्ठो, पडिओ य लोयणाणि सं(भं)जिऊण धरणीए । एत्थंतरम्मि य तपु(प्पु)न्नाणुभावओ ति(त)न्निवासिणा जक्खेण आणिऊण सिसिरं सलिलं सित्तो सव्वंगेसु आसासिओ । लद्धचेयणेण य पीयं सलिलं । पुच्छिओ तेण - 'को तमं? कत्तो वा एयमाणियं सलिलं?' तेण भणियं - 'अहं जक्खो इत्थ निवासी, सलिलं