________________
[६२]
संपयं तुममागओ' ।
मए भणियं – 'भयवं ! अणुग्गहिओऽहं(ह)मिमीए सह जीवियदाणेणं' । तओ गओऽहं कणगवइ(ई)समीवे, भणिउ(य) च – 'सुंदरि ! बहुविहाणि विहिविलसियाणि । ता धीरा होहि(होसु)' । तं घेत्तुं गओ गिरिनईए, मज्जित्ता य मु(भु)त्तो तीए सह फसा(ला)णि । एत्थंतरंमि य सद्दाविओ भोयणत्थं कलवइणा । अहं पि - 'भगवं ! कया मए पाणवित्ती, साहेज्जस कलवइणो'त्ति वोत्तं विसज्जियमणिकुमारो कमलसत्थरे सुत्तो जाव तीए सह तावाऽवहरिओ पुणो वि तेण विज्जाहरभाउणा पक्खित्तो समुद्दे । विहिनिओगेण य पुणो वि तत्थेव मिलिओ भणिओ [य] कणगवईए – 'अज्जउत्त ! किमेयं ?' मए भणियं – 'विच्च(हि)विलसियं' । सा भणइ – 'मा नि(का?)पुरिसो होहि । जओ -
देव्वस्स मत्थए पाडिऊण सव्वं सहति कापुरिसा ।।
र(द)इवो वि ताण संकइ जेसिं तेओ परिफु(प्फु)रइ ॥ ता सावहाणेण होउं जुत्तो त(ते) इयर(वइरि)निग्गहो' । मए भणिय मेवं करेमि' ।
तओ रयणीए पु(सु)त्ताए कणगवईए ठिओऽहं पच्छन्नो होउं जावाऽऽगओ सो दुट्टविज्जाहरो । हक्किओ य मए संखुद्धो गहिओ । कव(कंठ)पासे खग्गमुद्दालित्ता भणिओ - 'भणसु रे पाव ! संपयं किं कीरउ ?' सो भणइ – 'जं जोग्गं वइरियाणं'ति । [मए भणियं] – '[सुंदरि !] एस तुह रिऊ विज्जाहरो मुक्कहत्थियारोवयावणो जाओ, न याऽहमपहरंते कया वि पहरिओ(पहरेमि), ता किं कीरउ ?' तव(या) कणगवई ममं समीवत्था होउं भणइ – 'रे पावि ! केणेसा तुह दुट्ठबुद्धी दिण्णा?' तेण भणियं - 'भाउज्जायाएऽहमेवं कारिओ' । तओऽहं तस्स 'न पुणो मए कायव्वमेरिसं'ति निजंतित्ता तं मोत्तुं गओ कुलवइसमीवं । तेण वि वत्तं पुच्छिऊण पराणिओ वसिमं ।
तत्थ य नगरासन्ने दट्ठमेगो मुणी वंदिओ मए । साहिओ तेण धम्मो । मए भणियं - 'पिए ! न जाणिज्जइ केरिसमवसाणं, ता करेमो महापुरिसचरियं' । कणगवईए भणियं - 'अज्जउत्ता ! जुत्तमेयं, किंतु न जाणिज्जइ तारुन्नवियारो, वा(ता)ऽइसयणाणिणं कम्म(म)वि पुच्छित्ता जहोचियं करिस्सामो' ।
तओ मुणिं वंदित्ताऽहं बाहिं कणगवई मोत्तुं पविट्ठो नयरे । भमंतेण य मए जूइयरमंडियासु पावियं मंडयमोल्लं । तेण य हट्टे गंतुं कारावियाओ दो मंडयकुक्कुडियाओ । ताओ य घेत्तुमहं गओ जत्थ मुक्का कणगवई । भोत्तं च दो वि ठिया पायवछायाए । लक्खित्ता तीए सुन्नं चित्तं चिंतिउं च 'सुमरियं [इ]माए भविस्सइ नियमाणुसाणं' ति गओऽहं सरीरचिंताए । समागओ य पायवंतरिओ जाव जोएमि ताव
सा लिहइ चित्तं(चित्तकम्म), कंठे घोलेइ पंचमं रायं ।
बाहजलभरियनयणा हरिणि व्व दिसाओ जोएइ ॥ वामकरोवरि-संति(ठि)यमुहपंकयमुक्कदीहनीसासा । अभणंत च्चिय साहइ, मयणवियाराउरं चित्तं ॥
तओ चिंतियं मए – 'किं मह दंसणेण संवरिस्सइ वियारमेयमेसा न वा ? जइ संवरिस्सइ ता सुंदरा(रं)[ति] दंसिउं च दूरत्थमहमप्पाणं संवरियमयणवियाराए गओ तीसे समीवं भणामि – 'पिए ! किमुम्माहिया माणुसाणं जेणेवमुव्विग्गा लक्खिज्जसि ?' सा वि गोवियसब्भावा भणइ – 'अज्जउत्त ! तुमंमि साहीणे किं मे माणुसेहिं ?' तओ 'भवियव्वमेव कारणेणं'ति चिंतिऊण पुणो वि निव्वियप्पो विव गओऽहमाराममझे जाव थेवभूमिभागं तावाऽऽगंतुमेगेण पुच्छिओ पुरिसेण जहा – 'कि[मुज्जाणं]मि अज्ज