________________
[६१]
मम्मघाएसु लग्गा, तओ भणिया याऽणेण - "मिल्लेमि जइ मे वयणं करेसि" । मए भणियं – 'करेमि' । मए(तेण) भणिय-"मेक्कं ताव ममाऽणुनाए पयई(पई) पत्थियव्वो, बीयं च निच्चं रयणीए ममंतियमागंतव्वं । चिंतियं चाऽऽगमणकारणं तुम्ह विमाणं भव्वि(वि)स्सइ" । तं च भयाओ पडिवज्जेत्ता ताह(तहा) च कुणंती सिक्खवियाऽणेण वंस-वीणा-गेय-नच्चणयमहमेयाओ य तिन्नि जणीओ निम्मवियस्स [स]यमिमम्मि चेव(य)हरए [उ]सहसामिस्स पुरओ सरीरमफुसंतो निच्चमेवमेसो विलसइ' ।
तओ साहिए अवराहि वि दोहि नियजणणि-जणय-नयराउ(इ)वइयरे मए भणियं - 'सव्वं सोहणं भविस्सइ, संपयं ताव वीसमह' । गयासु य तासु चेडीए सहाऽऽरूढोऽहं तम्मि विमाणे [प]त्तो कणगवईगेहमुवसंहरियविमाणा इ(य) कणगवई मं दटुं भणइ – 'किं वावाइओ दुट्ठविज्जाहरो ?' चेडी भणइ – 'सुट्ठ जाणियं सामिणीए' । कणगवई भणइ – 'न जुत्तमज्जउत्त! ववहरिउमेवं ते, जओ विसमो सो विज्जाहरो' । मए भणियं – 'पिए ! किं तेऽहं समो पडिहामि ?' चेडी भणइ – 'सामिणि ! विलंब मोत्तु जमज्जउत्तजोगं(ग्गं) तं चिंतिज्जउ' । कणगवई भणइ – 'हला ! लहुं कालमज्जउत्तजोग्गं चिंतियं ता(त?)ए, संपयं पुण नियजीवियमोल्लेणाऽहं वसीकया । ता जं जाणइ तं कुणउ' । मए भणियं – 'पिए ! न(तं) नत्थि जमत्थ(द्ध)सरीरिणीए घरिणीए कएण पुरिसा नाऽऽयरंति' ।।
एवं च खणंतरं वत्थं वित्थारिऊण जाव सुत्तोऽहं तीए सह, ताव तस्स विज्जाहरिंदस्स लहुभाउणो(णा)ऽवहीर(रि)ऊण पक्खित्तोऽहमेक्कत्तो समुद्दमज्झे । तम्मि य देव(व्व)जोगओ पडणाणंतरमेव मए पावियं पुवभिन्नबोहित्थफलहखंडं । तदारूढो य सत्तरत्तेणाऽहं पत्तो समुद्दतीरमा(म)णसियदेहो कयलीफलाइयं भोत्तुमेगंमि ठिओ तीरपव्वए । तंमि य माणुसमपेच्छमाणो हल्लोहलीहूओ, जावेगंमि दिणे गओ थेवं भूमिभागं, ताव दिट्ठो तावसकुमारो । गंतुं च मए वंदित्ता पुच्छिओ सो – 'भयवं! एसो को पएसो ?' [सो] भणइ – 'जलहितीरं' । मए भणियं – 'कहिं तुम्हासमो ?' सो भणइ – 'नाऽइदूरे'।
तओ 'तत्थ जाइस्सामि'त्ति भणिए नीओऽहं तेण नियासमं, मिलिया य तत्थ कणगवई । हरिसिएण पुच्छिया मए – 'सुंदरि ! कहं तस्स तुमं बुद्धा(चुक्का) ?' सा भणइ – 'पक्खित्ता तेणाऽहमिह पव्वए। तओ समुत्तरिय(ऊ)णिहाऽऽगया' । तओऽहं तं समासासिऊण गओ कुलवइसमीवं । पणओ य दिन्नासीसो वट्ठो भणिओ य तेण – 'पुत्त ! किमेसा तुह घरिणी?' मए भणियं - ‘एवं' ।
कुलवइ(ई) भणइ – 'एसा अइक्कंततइयदिणे वा(बा)हिमेगागिणी गएण मए दिट्ठा, ण तयाऽहमणागए दिट्ठो। तओ पासाइं पलोइऊण भणियं - "भयवईओ वणदेवयाओ ! जेणाऽहं परिणीया तेण मम कए किं न दुक्करं कयं ? न य तस्स मए किं पि कयं समीहियं । संपयं पुण तिन्नि दिणाणीह पलोइओ वि सो मए न पत्तो । तव्विरहिया य नाऽहं जीविस्सामि । ता तं तुब्भे चेव रक्खिज्जह" । एवं च सामिजणे(विजणे?) सा जावुक्कलंबेइ(उं) लग्गा ताव हाहारवमुहलो वा(धा)विओऽहमिमीए समुहो । दटुं च मं लज्जिया पासयं मोत्तुमेसा तस्सेव तरुवरस्सोवविठ्ठा हिट्ठओ । मए वि सन्निहिएण होउं पुच्छिया न किंचि साहेइ । केवलमंसूणि महप्पमाणाणि मेल्लइ । तओ किवमुवागएण दिव्वनाणावलोयणओ नायनीसेसतुहवइयरेण मए भणिय–'मिय तइयदिणे पुत्ति ! सो ते गि(मि)लिस्सइ । ता वीसत्था होवि(सु?)' तओ कह वि संतो(त)हियणा(या) नीया रि(णि)यासमं, किलेसेण करावियतरुप(फ)लभोयणा य रुयंती एरिया(एसा) दो दिणाणि प्रथमपुण(पुणोपुणो ?) मरणेक्कमणा मए परिणयतावसेहिं ताव रक्खाविया जाव