________________
१६
श्रीसिद्धहेमचन्द्रशब्दानुशासनम्
समः स्सटि परे 'सः' स्यात्, अनुस्वारानुनासिकौ च पूर्वस्य । संस्कर्त्ता, सँस्कर्त्ता । स्सटीति किम् ? संकृतिः ॥१२॥
लुक् ॥१।३।१३॥
समः स्सटि परे लुक् स्यात् । सस्कर्ता ||१३|| तौ मु-मो व्यञ्जने स्वौ |१|३|१४||
मोम्र्वागमस्य पदान्तस्थस्य च मस्य व्यञ्जने परे तस्यैव 'स्वी तौ अनुस्वारा - ऽनुनासिकी' क्रमेण स्याताम् । चंक्रम्यते, चङ्क्रम्यते । वंवम्यते, वव्वम्यते । त्वं करोषि त्वङ्करोषि । कंवः, कव्वः ॥१४॥
म-न-य-व-लपरे हे |१|३|१५||
म-न-य-व-लपरे हे पदान्तस्थस्य मस्य 'अनुस्वाराऽनुनासिकौ स्वौ क्रमात् स्याताम् । किं ह्यलयति किम्ालयति । किं नुते, किन्नुते । किं ह्यः किह्यः । किं वलयति किंव्हवलयति । किं ह्लादते, किल्लादते ॥१५॥
सम्राट् |१|३|१६||
"
समो मस्य राजी क्विवन्ते 'अनुस्वाराभावः' स्यात् । सम्राट् सम्राजी ॥१६॥ -णोः क- टावन्तौ शिटि नवा |१|३|१७||
पदान्तस्थयोर्ड -णयोः शिटि परे यथासंख्यम् 'क-टावन्तौ वा' स्याताम् । प्राक्छेते, प्राक्शेते, प्राशेते । सुगण्छेते, सुगण्ट्शेते, सुगणशेते ॥१७॥ इ॒नः सः त्सोऽश्वः 1१।३।१८॥
पदान्तस्याभ्यां ड-नाभ्यां परस्य सस्य 'त्स' इति तादिः सो वा स्यात्, अश्चश्वाऽवयवश्चेत् सो न स्यात् । षड्त्सीदन्ति षट्सीदन्ति । भवान्त्साधुः भवान्साधुः । अश्व इति किम् ? षट्श्च्योतन्ति, भवान्श्च्योतति ॥१८॥
