________________
८३
४५-१ आगमस्य निरूक्तोभयरूपत्वे सिद्धे तदुभयज्ञ एवं स्वसमयस्य प्रज्ञापकः, तदितरस्तु तद्विराधक इत्युपपादनार्थतया 'जो हेउवायपक्वम्म' इति पञ्चचत्वारिंशत्तमगाथाऽवतारिता ।
२ उक्तगाथाविवरणं, तत्र युक्तिमार्गसहे जीवकर्मादौ प्रबलतमयुक्तिप्रणयनप्रवीणो देवलोक पृथिवीसङ्ख्या दावागममात्रगम्येऽर्थे आगममात्र प्रज्ञापनाप्रवीणो यः स स्वसमयस्य प्ररूपक इति ।
३२५-१७
३ प्रागुक्तविशेषणविकलः साधुर्जिनवचनानुयोगविनाशकः उक्तार्थसंवादकं 're वक्खाणेraj' इत्यादिगाथाचतुष्टयं पञ्चवस्तुकग्रन्थस्य ।
३२६—३
४६ - १ हेतुवादसिद्धमर्थ यो हेतुना साधयति, आगमसिद्धञ्चाऽऽगमेन, तस्य नयवादः परिशुद्धः, नान्यस्यैतत्प्रतिपादकतयाऽहेतुहेतुवादभेदभिन्नागमस्य वाक्यनयरूपस्य परिशुद्धेतरभेदेन द्विरूपताप्रतिपादकतया वा 'परिस्रुद्धो नयवाओं' इति षट्चत्वारिंशत्तमगाथाऽवतारिता ।
३२६-१९
३२५-२५
२ उक्तगाथाविवरणम्, तत्र आगममात्रार्थसाधको नयवादः परिशुद्धः, अनन्तधर्मात्मके वस्तुन्येकधर्मस्य स्वेतरसकलधर्मसापेक्षस्य प्रतिपादकत्वात् स एव स्वप्रतिपाद्यांशेतरसकलांश निषेधकरणे त्वपरिशुद्ध इति ।
३२६-२४
३ नयवाद एव दुर्निगीर्णो भ्रान्तबुद्धिजनकत्वेनापरिशुद्धो द्वावपि पक्षौ विधर्मयति । ३२७-१३ ४ अहेतुवादागमः श्रुतप्रमाणं, हेतुवादागमो नयवादः ताभ्यां संस्कृतं तत्त्वज्ञानं प्रमाणमिति निगमितम् ।
४ तत्र स्थूलन्यायेन मूलजातिभेदतः सप्तनयाः, ततोऽपि सूक्ष्मतर भेदविवक्षायामेकैकनयः शतभेद इति सप्तनयानां प्रभेदाः सप्तशतानि, तत्र "इक्किको य सय विहो” इत्यादिविशेषावश्यकभाष्यसंवादः ।
४७ - १ परिशुद्धनयवादः स्याद्वादेकवाक्यतापनः स्वसमयरूपः, अपरिशुद्धनयवादस्तु स्याद्वादेकवाक्यतारहितः परसमयः, तत्कियत्सङ्ख्यक इत्याशङ्कासमाधान रूपतथा " जावया वयणपहा" इति सप्तचत्वारिंशत्तमगाथाऽवतारिता ।
३२७-१९
३२७-२१
२ उक्तगाथाविवरणम्, तत्र यावन्तो वचनपथास्तावन्त एव नयवादा भवन्ति यावन्तो नयवादास्तावन्तः परसमया इत्यस्य स्पष्टीकरणं परमार्थोपदर्शनेन । ३२७-२८ ३ ततनयवादात्मकपर समयानामपरिमितत्वे तन्निबन्धनभूतानां नयानामप्यपरिमितत्वमिति 'से किं तं गए' इत्याद्यनुयोगद्वारसूत्रेण सप्तधा नयविभागोऽनुपपन्न इति प्रश्नप्रतिविधानम् ।
३२८-७
" Aho Shrutgyanam"
३२८-११
५ शुक्ष्मतरदृष्टिपर्यालोचनया त्वनन्तत्वं नयानां तदुत्थनयप्रवाद रूपपरसमयानामपि । ३२८-१५