________________
१८१
कालिकाचार्यकथा । पाखी विषादमापनस्तां पश्यन् श्यामकाऽऽननः । कपोलन्यस्तहस्तोऽस्थाद्, विहस्तो ध्वस्तसंमद[:] ॥३९॥ राजाऽऽदिष्टैनरैदि(दि) , स्याने ते स्थिते सति । सूरिः पप्रच्छ ते हर्षस्थाने शोक[:] कथं नृप ! ॥४०॥ राजोवे मुनिराजेन्द्र !, मम हर्षपदं कुतः ? । यतोऽस्मान(क) पुरस्वामी, रुष्टो दुष्टोऽन्तकादपि ॥४१॥ पहेयमात्मनश्छित्वा, शिरः क्षुरिकयाऽनया । अन्यथा कुलसंहारो, हा व्याघ्रो हन्त दुस्तटी ॥४२॥ तवैवैकाकिनः कि भो !, कोपाऽऽटोपः प्रभोरभूत् । इति पृष्टो मुनीन्द्रेण, जगाद जगतीपतिः ॥४३॥ धुरिका पन्न(ण)वत्यङ्केनाङ्कितेयं विलोक्यते । मन्ये पन्न(ण)वते राज्ञां, चुकोपोपरि भूपतिः ॥४४॥ गुरुर्जगौ न भेतव्यं, जानीहि नृपतीन् नृप ! । ताश्च राजाऽपृच्छत् कुत्र, गन्तव्यं सोऽपि चै(प्यची) कयत् ॥४५॥ भूपो गुरूपदेशेन, तानाहूय स्वदेशतः ।। चलितः सिन्धुमुत्तीर्य, मुराष्ट्रां विषयं ययौ ॥४६॥ विभज्य भूभुजो देश, ते तस्थुर्जलदानने(ऽऽगमे) । सरध(द)पि समायाति, न चेलुः संपलं विना ॥४७॥ कळावान् कालिकाचार्यः, पयि पायहेतवे । सौवर्णमिष्टिकापाक, चक्रे चूर्णमयोगतः ॥४८॥ दातैव देवतालोके, तत्सदादेशकारिणः । अखण्डितमयाणैस्ते, ययुमाळवमण्डलम् ॥४९॥ विज्ञाय गर्दभिल्लोऽपि, परचक्रमुपागतम् । पाचालीदथ युद्धार्थ, संक्रुद्धो गर्वपर्वतः ॥५०॥
शाखिभिः समराऽऽरम्भे, बले भग्ने महाबलेः । विवेच मालवेशः स्वं, नगर कीटिकाऽऽळीवत् ॥५१॥ बेष्टयित्वा जवादुग्रं, वीरवर्गों निर्गकः । शराशरि व्यधाद् युद्धं, प्रति मातः परस्परम् ॥५२॥ शाखिसेनाचरा दुग, तं दृष्ट्वा शून्यमन्यदा । विस्मयस्मेरवदना गुरवे च न्यवेदयन् ॥५३॥ प्रभुः प्राहाऽटमी वाऽध, मन्ये साधयतीह तत् । प्रबला गर्दभीविद्यामयमुज्जयिनीपतिः ॥५४॥ रासभीरूपमाधाय, तुष्टा प्रादुर्भविष्यति । यः शृणोति स्वरं तस्यास्तस्य मृत्युरसंशयम् ॥१५॥
"Aho Shrutgyanam"
