________________
कालिकाचार्यकथा । अथाज्ञया मुनीन्द्रस्य, शकयोधाश्चतुर्दिशम् । नमरी वेष्टयामामुश्चन्द्रलेखां घना इव ॥४७॥ अट्टालकेषु युद्धानि, समभूवन निरन्तरम् । तेऽन्यदाऽऽलोक्य शून्यांस्तान् गुरवेऽकथयन्मय ॥४८॥ वमस्याट्टालकाः शून्या, कुतोऽध भगवनिति । पृष्टस्तैः स्पष्टमाचष्ट, गुरुर्विज्ञातकारणः ॥४९॥ अयं भो! गईभीवियां, पापात्मा युक्तिपूर्वकम् । कृष्णाष्टमी-चतुर्दश्योरारापयति सर्वदा ॥५०॥ सिद्धविद्यश्च भवतामजय्योऽयं भविष्यति । तद् गवेषयत कापि, वमस्योपरि गईभीम् ॥५१॥ ते समालोक्य ता पोचुः, गुरवे सोऽऽप्यचीकयत् । द्विक्रोश्याः परतः सर्वे, सैन्यमेतद् विधीयताम् ॥५२॥ इयं हि रासभी शब्द, कुरुते देव्यधिष्ठिता । तमाकये द्विषत्सैन्यं, वान्तामर म्रियते ध्रुवम् ॥५३॥ अष्टोत्तरं शतं शब्दवेधिनामिह तिष्ठतु । तो पूरणीयमिषुभिस्तस्या दिध्वनिषोर्मुखम् ॥५४॥ शकाः सूरिसमादिष्टमेतत् सर्व वितेनिरे । तथैव शब्दावसरे, तस्या आस्यमपूरयन् ॥५५॥ सा तु विधा समाविष्टा, दुधियस्तस्य भूपतेः । मूनि विमूत्रमाधाय, पलायामास रासभी ॥५६॥ सूरेरादेशको वमं, भक्त्या मध्ये प्रविश्य च । जीवनाहं गृहीत्वा तमुपनिन्युरोः पुरः ॥५७॥ गुरुणा बोध्यमानोऽपि, यदा न प्रत्यबोधि सः । मदाप्य कपरं इस्ते, देशानिष्कासितस्ततः ॥५८॥ व्रतान्यारोपयत् सूरिरार्यायाः शुद्धये पुनः । प्रायश्चिचं चरित्वा च, स्वं गणं प्रत्यपालयत् ॥५९॥ मौलिक्यभाखिनुपतिरपरे तस्य सेवकाः । इति व्यवस्थया तत्र, राज्यमन्वशिषन् शकाः ॥६॥ ते श्रीमत्कालकाचार्यपर्युपासनतत्पराः । चिरं राज्यानि बुभुजुर्जिनधर्मप्रभावकाः ॥६॥
HHTHHTHHALPHAR
इतबाभूद् भृगुकच्छे, जामेयः कालकममोः । बलमित्रनृपो भानुमित्रस्तस्यानुजः पुनः ॥६॥
"Aho Shrutgyanam"
