________________
कालिकाचार्यकथा । विहरन्तस्ततस्ते चापतिबद्धं विबुद्धये । आययुनंगरे तत्र, बहिश्च समवासरन् ॥९७॥ राजा श्रीवलमित्रोऽपि, ज्ञात्वाऽभिमुखमभ्यगात् । उत्सवातिशयात् भूरिभवेशं विदधे मुदा ॥९८॥ उपदेशामृतस्तत्र, सिञ्चन् मध्यानसौ प्रभुः । पुष्करावर्त्तवत् तेषां, विश्व तापमनीनशत् ॥१९॥ श्रीमच्छकुनिकातीर्थस्थितं श्रीमुनिसुव्रतम् । प्रणम्य तच्चरित्राख्यादिमिपमबोधयत् ॥१०॥ अन्येधुस्तत्पुरोधाश्च, मिथ्यात्वग्रहसद्ग्रहः । कुविकल्पवितण्डामिर्वदन् वादे जितः स तैः ॥१०॥ ततोऽनुकूलबत्त्याऽथ, तं रिमुपसर्गयन् । उवाच दम्भमत्या स, राजानमृजुचेतसम् ॥१०२।। नाथामी गुरवो देवा इव पूज्या जगत्यपि । एतेषां पादुका पुण्या, जनैर्धार्या स्वमूर्धनि ॥१३॥ किशिद् विज्ञप्यते लोकभूपालानां हितं गया । अवधारय तश्चित्ते, भक्तिश्वेन्मातुले गुरौ ॥१०४॥ चितां नगरान्तर्यच्चरणा बिम्बिताः पथि । उल्लायन्ते जनैरन्यैः, सामान्यैस्तदघं बहु ॥१०॥ धर्मार्जनं तनीयोऽत्रापरं कुरु महामते ! । पतीत आर्जवाद राजा, माहास्ते सङ्कटं महत् ॥१०६॥ विद्वांसो मातुलास्तीर्थरूपाः सर्वाचिंता इमे । तया वर्षा अवस्थाप्य, पार्यन्ते मेषितुं किमु ॥१०७॥ द्विजः माह महीनाय !, मन्त्रये ते हित मुखम् । तब धर्मों यतस्ते च, प्रयास्यन्ति स्वयं मुखात् ॥१०॥ नगरे डिण्डिमो बाधः, सर्वत्र स्वामिपूजिताः । पतिलाभ्या वराहारैरचो राजशासनात् ॥१०९॥ आहारमाधाकर्मादि, दृष्ट्वाऽनेषणयाऽन्वितम् । स्वयं ते निर्गमिष्यन्ति, काऽप्यश्लाघा न ते पुनः ॥११॥ अस्त्वेवमिति राझोक्ते, स तपेति व्यधात् पुरे । अनेषणां च ते दृष्ट्वा, यतयो गुरुमभ्यधुः ॥१११॥ प्रभो! सर्वत्र मिष्टानाहारः संप्राप्यतेतराम् । गुरुराहोपसर्गोऽयं प्रत्यनीकादुपस्थितः ॥११२॥
"Aho Shrutgyanam"
