________________
१३१
कालिकाचार्यकथा। सा नृपमूनि दत्त्वाऽहिं, कृत्वा विमूत्रमुघयौ । भक्त्वा गुज्ञिया वर्ग, शाखिनोऽप्यविशन् पुरीम् ॥४०॥ पुरो बद्धं गर्दभिल्लं, तैस्ततः सूरयोऽब्रुवन् । प्रतिनीव्रतविध्वंसः, पाप ! रे! यत् स्वया कृतः ॥४१॥ यच्चाफ्मानितः संघो, वयं यच तिरस्कृताः । तत्पा[प]द्रोः पुष्पमेतद्, भावी तु नरकः फलम् ॥४२॥ प्रायश्चित्तं गृहाण त्वमद्याप्यादाय तद् व्रतम् । इत्युक्तोऽपि विमनस्को, देशानिष्कासितः स तैः ॥४३॥ पागाश्रितोऽथ यः शाखी, सम्राट चक्रे स सूरिभिः । शककूलाद् यदायातास्तेऽभूदिति शकान्वयः ॥४४॥ इति प्रतिज्ञां निर्वाह्य, यामि चारोप्य संयमे । आलोचितमतिक्रान्तः, स्वं गच्छं सुरिराश्रयत् ॥४५॥
(२) इतश्च भृगुकच्छे स्तः, कालकार्यस्वसुः सुतौ । बलमित्र भानुमित्रो, राड्-युवराशिया श्रितौ ॥४६॥ ताबाहानाय सूरीणां, भैषतुर्मन्त्रिणं निजम् । सूरि गुपुरं निन्ये, तेनाधापृच्छय शाखिनम् ॥४७॥ बलमित्रेण विच्छदवेशितास्तत्र सूरयः । संधुद्धं नृपयामेयं, बलभानुमदीक्षयत् ॥४८॥ राज्ञा भक्त्याऽत्रैव वर्षास्थापितैस्तैः पुरोहितः । जिग्ये नृपपुरः साधून , निन्दनैकोपपत्तिभिः ॥४९॥ द्वेषाद् भूपं रहोऽथेति, स विमो व्यप्रतारयन् । पथाऽप्येते येन पूज्या यान्ति सोऽपि तथैव च ॥५०॥ तत्पदातिक्रमादेषां, महत्याशातनो भवेत् । राजाऽप्यूचे सत्यमेतद् , विसृज्यन्ते कथं पुनः ॥५१॥ द्विजोऽवदद् देव! पुर्यामाधाकम्मधिनेषणाम् । प्रवर्त्तय ततो नैते, स्थास्यन्ति स्वयमेव हि ॥५२॥ नृपानुमत्या तेनोक्ताः, पौराश्चक्रुस्तथैव ताम् । सूरयोऽप्यय तद् ज्ञात्वा, प्रतिष्ठानपुरं ययौ ॥५३॥
प्रतिष्ठानपुरे शालिवाहनः श्रावको नृपः । शापितस्तैः पर्युषणा, यत् कार्याऽस्माभिरागतैः ॥५४॥
९
नाऽभवत् AL
"Aho Shrutgyanam"
