________________
१३३
कालिकाचार्यकथा । यत् संघोऽत्र भवान् भूम्ना, तथा नीतः पराभवम् । तस्य पुष्पमिदं विद्धि, फलं त्वन्यद् भविष्यति ॥८॥ ततः श्रीकालिकाचार्यवाक्याज्जोचनसौ कुधीः । दीनवक्त्रः क्षितीशैस्तैर्देशानिर्वासितः स्वकात् ॥८१॥ तत्र भावजातसंबन्धो, यः शाखी मूरिभिः सह । राज्यस्याधिपतिः सोऽभूदपरे मण्डलेश्वराः ॥८॥ शककूलात् समायातास्ते का इत्यतः श्रुताः । इत्यं शकक्षितीज्ञानां, बंशोऽभूदन मालवे ॥८॥ सरखत्यपि साध्वी सा, दिमाधाय सरितः । चारित्रस्यानुसन्धान, शुद्धबुद्धिः पुनर्व्यधात् ॥८४॥ कृत्वा ससन्धां स्वां सन्धामित्यं काटकसूरयः । आलोचितप्रतिक्रान्ताः, स्वं गच्छं पर्यपालयन् ॥८५||
(२) इतच भृगुकच्छाऽऽख्यं, ख्यातमस्तीह पत्तनम् । यामेयो कालिकाचार्या(कार्या)णां, बुभुजाते तत्र राशियम् ॥८६॥ बलमित्रो नृपस्तत्र, प्रतापाऽऽक्रान्तभूतकः । युवराड् भाणुमित्रश्च, मन्त्री च मतिसागरः ||८७॥ परकूलाऽऽगतं श्रुखा, निजं कालकं मातुलम् । ताभ्यां स सचिवोऽमैषि, तदाहाननहेतवे ॥८॥ गत्वाऽवन्त्यामवन्तीशमनुज्ञाप्यातिभक्तितः । मन्त्रिणा निन्थिरे तेन, सूरयो भृगुपचनम् ।।८९॥ प्रबन्धेन पुरे राज्ञा, महताऽथ मवेशिताः । बोधयन्तो नृपादीश्व, तस्थुर्वर्षा इहैव ते ॥९॥ अथ देशनया बुदो, यामेयो जगतीपतेः । कालकाचार्यपादान्ते, पलभानुरभूद् यतिः ॥११॥ दृष्ट्वा धर्मरतं भूपं, पुरोधा दूनमानसः । साधून निन्दन नृपस्याये, हरिभिस्तैरपाकृतः ॥१२॥ अन्धंभविष्णुढेषेन, कूटकोटिपटुबटुः । स विमतारयामास, रहसीत्यथ भूपतिम् ॥९३॥ यथैते देव ! कः पूज्या निश्रितं मुनयस्ततः । यत्र भ्रमन्ति तिष्ठन्ति, तदपि स्थानकं तथा ॥१४॥ तदेते येन मार्गेण, यान्ति वस्तेन गच्छताम् । तत्पादातिक्रमोऽवश्यं, महत्यासा(शा)तना भवेत् ॥१५॥
३४
"Aho Shrutgyanam"
