________________
कालिकाचार्यकथा |
साध्वीयुताऽन्यदा सूरिनिनंसायै सरस्वती । पथि व्रजन्ती भूपेन, गर्दभिल्लेन वीक्षिता ॥ १२ ॥ पाक्षिप्तचित्तः स दसा (शा) स्य इव जानकीम् । भ्रात ! मां रक्ष रक्षेति, जल्पन्तीं तामपाहरत् || १३ || तच्छ्रुत्वा चिन्तया चान्तः, सूरिर्भूपसभां ययौं । प्रोचे च नृपते ! न्यायपथस्थाः पृथिवीभुजः ॥१४॥ तदेनां लिङ्गिनीं मुञ्च सन्ति तेऽत्यद्भुताः स्त्रियः । इत्युक्तोऽपि धराजानिरजनिष्ट स मौनमा || १५ | संघस्यापि वचस्तेन, नामन्यत ततो मुनिः । ये संघप्रत्यनीकाद्यारछेद्यास्ते विषवृक्षत् ||१६|| ध्यात्वेति संघां विदधे, मोः ! भोः । शृणुत पार्षद ! | नृपो मयाऽयमुन्मूल्य, पवनेनेव भूरुहः ||१७|| ततो निर्गत्य गच्छस्य, शिक्षां दवा स्वयं गुरुः । faare afrodi, बालकैः परितो छतः ||१८|| यदि गईभिल्लो राजा, श्रीमाज्यं राज्यमस्य वा । ततः किमित्यादि जल्पन, भ्रमति स्म पदे पदे ॥१९॥ युग्मम् ॥
तत् तreat सूर्यवस्था, प्रेक्ष्यामात्यादिभिर्नृपः । विज्ञप्तोऽपि न तद्वाक्यं मेने प्रत्युत रोषभाक् ||२०|| तच्छ्रुत्वा रासभी विद्याबलवान् नापरैर्नृपैः । जीयतेऽयमिति ध्यात्वा शककूलमगान्मुनिः ॥२१॥ तत्र मन्त्रादिकलयाssवर्जितो गुरुपुङ्गवैः । शाखिरेकोऽभवच्छुद्धश्राद्धवद् भक्तितत्परः ||२२|| अथ शाखिप्रभोः कश्चित् दूतः शाखिपुरोऽमुचत् । यमजिहामिव प्राणिमाणितान्तकरीं क्षुरीम् ||२३|| तद् वीक्षतोऽतिविच्छाये, तस्मिन् सूरिर्जगौ सुहृत् ! | किं खिन्नः स जगावस्मात् स्वामी रुष्टो ममोपरि ||२४|| सोऽन्येषामपि किं रुष्ट इत्युक्ते सूरिणा शकः । आeart क्षुरिकायां षण्णवत्यङ्को विलोक्यते ||२५|| तदन्यपश्चनवतिशाखिन्दे रुरोष सः ।
"
सूरिः श्रुत्वेति दध्यौ मे, वाञ्छितफलंगमी ||२६|| नीचे (d) रूचे च मित्रा, पृच्छ के ते ततः शकः । दूताव तदाख्या ज्ञात्वा तं व्यसृज[द्] दानपूर्वकम् ||२७||
" Aho Shrutgyanam"
१२३
