________________
ਸੀ। ਉਸ ਨਗਰੀ ਵਿੱਚ ਭੱਦਰ ਨਾਂ ਦਾ ਸਾਰਥਵਾਹ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਜੋ ਧਨ ਧਾਨਯ (ਅਨਾਜ) ਨਾਲ ਸਮਰਿਧ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਸੀ। ਉਸ ਸਾਰਥਵਾਹ ਦੇ ਸੁਭੱਦਰਾਂ ਨਾਂ ਦੀ ਪਤਨੀ ਸੀ। ਜੋ ਕੋਮਲ ਹੱਥ ਪੈਰ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਉਹ ਵਾਂਝ ਸੀ ਉਸ ਦੀ ਗੋਦ ਖਾਲੀ ਸੀ, ਸੰਤਾਨ ਉਤਪੰਨ ਕਰਨ ਤੋਂ ਆਯੋਗ ਸੀ, ਉਹ ਜਾਣੂਕੁਰਮਾਤਾ ਸੀ ਭਾਵ ਸੋਂਦੇ ਸਮੇਂ ਉਸ ਦੇ ਪੇਟ ਦੇ ਨਾਲ ਪੱਟ ਹੀ ਸੀ ਕੋਈ ਬੱਚਾ ਨਹੀਂ।
| ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਸਮੇਂ ਪਿਛਲੀ ਰਾਤ ਕੁਟੰਬ ਜਾਗਰਨ ਸਮੇਂ ਸੁਭੱਦਰਾ ਸਾਰਥਵਾਹੀ ਨੂੰ ਇਹ ਮਾਨਸਿਕ ਚਿੰਤਨ ਹੋਇਆ, “ਮੈਂ ਭਦਰ ਸਾਰਥਵਾਹ ਦੇ ਨਾਲ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਅਨੇਕਾਂ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਆਦਿ ਵਿਸ਼ੇਆਂ ਦੇ ਭੋਗ ਭੋਗਦੀ ਆ ਰਹੀ ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਇੱਕ ਵੀ ਸੰਤਾਨ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਈ। ਉਹ ਮਾਤਾਵਾਂ ਧਨ ਹਨ, ਪੁਨਸ਼ੀਲ ਹਨ ਪੁਨ ਕਮਾਈ ਵਾਲੀਆਂ ਹਨ, ਇਸਤਰੀਆਂ ਪੁਨ ਅਤੇ ਸੁਖ ਵਾਲੀਆਂ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਮਾਨਵ ਦੇਹ ਦੇ ਫਲ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਾਵਾਂ ਦੇ ਪੇਟ ਤੋਂ ਸੰਤਾਨ ਉਤਪੰਨ ਹੋਈ ਹੈ। ਜਿਹਨਾ ਨੇ ਅਪਣੀ ਛਾਤੀ ਤੋਂ ਸਨਤਾਨ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਦੁੱਧ ਪਲਾਇਆ ਹੈ। ਜੋ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਲੁਭਾਬਨੇ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹਨ। ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲਗਾ ਕੇ ਘੁਮਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਫਿਰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਕਮਲ ਦੇ ਸਮਾਨ ਕੋਮਲ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਫੜਕੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਅਪਣੇ ਮਿੱਠੇ ਮਿੱਠੇ ਵਚਨ ਨਾਲ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਲੋਰੀਆਂ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੈਂ ਨਾਭਾਗ, ਪੁੰਨ ਹੀਨ ਹਾਂ, ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਦੀ ਸ਼ੁਭ ਕਮਾਈ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਵੀ ਸੰਤਾਨ ਦਾ ਸੁੱਖ ਨਾਂ ਪਾ ਸਕੀ। ਕਿਉਂ ਕਿ ਮੈਂ ਇਕ ਵੀ ਸੰਤਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋਈ” ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਨੀਚ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਪਛਤਾਵਾ ਕਰਦੀ ਹੈ॥3॥
ਉਸ ਕਾਲ ਉਸ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਈਰੀਆ, ਭਾਸ਼ਾ, ਏਸ਼ਨਾ, ਆਦਾਨ ਭੰਡ, ਮਾਤਰ ਨਿਕਸ਼ੇਪ, ਉੱਚਾਰ, ਪ੍ਰਸਤਰਵਨ, ਸ਼ਲੇਸੂਪ ਸਿੰਘਾਨ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਠਾਪਨਾ ਆਦਿ ਪੰਜ
- 77 -
