________________
धीरगंभीरपणे पावले टाकत, सात सहस्रयोजन अंतर जर चालून गेला आणि त्याच्या पावलापावलावर लाखलाख सुवर्णमुद्रा जरी मी टाकत गेलो, तरी माझी संपत्ती संपणार नाही. वादकांनो ! माझ्या नावाने ढोल वाजवा !”
चाणक्याची जीवनकथा
ढोल-ताशांचा गजर झाला आणि पुष्पहाराने त्याचा सन्मानही केला.
नंतर एक धनाढ्य जमीनदार पुढे आला, म्हणाला
"हे तर काहीच नव्हे. एक
आढक माप भरून, मी तीळ पेरले. योग्य खतपाणी घालून, तिळाची शेते उंचच-उंच वाढवली. नव्याने निष्पन्न झालेल्या प्रत्येक तिळागणिक, एक-एक सहस्र सुवर्णमुद्रांइतकी एकूण संपत्ती माझ्याकडे आहे.”
"चला आता माझ्या नावाने ढोल वाजवा !! "
―
त्याच्यावर वरकडी करीत एक धनाढ्य पशुपालक पुढे आला, म्हणाला “मी कशा शब्दात बरे वर्णन करू ? समजा, धुंवाधार पावसाने एक गिरिनदी, प्रचंड वेगाने खळखळाट करीत, दुथडी भरून पुढे वाहत चालली आहे. माझ्याकडे एका दिवसात एकत्रित होणाऱ्या दुधाच्या ताकावर घुसळून वर आलेल्या लोण्याने, मी त्या नदीला बांध घालून अडवू शकतो.'
“चला आता माझ्या नावाने गजर होऊ द्या !!"
――
तो आसनस्थ होतो न होतो तेवढ्यात, एका अतिविशाल अश्वशाळेचा पालक पुढे आला. म्हणू लागला “माझ्या वैभवाची तर तुम्ही कल्पनाही करू शकणार नाही. माझ्या अतिविशाल अश्वशाळेत, एका दिवसात जेवढी घोड्यांची शिंगरे जन्माला येतात, त्यांच्या अंगावरील मृदुमुलायम केसांनी, मी संपूर्ण आकाश झाकून टाकू शकतो. आता माझ्या नावाने वाद्यांचा खूप वेळ गजर करा !!"
―
१०५
