________________
आचारचिन्तामणि-टीका अध्य.१ ३.१ मं. १० कर्मसमारम्भहेतुः चानुमवति । एवं जपरिनया विनाय प्रत्याख्यानपरिक्षया सावधक्रिया परित्याज्येति भगवता बोधितमिति । इदं च ज्ञानं सहसम्मत्या (अबधि-मनापर्यय-केवलज्ञानातिस्मृत्या वा) मतितानेन वा भवति, तस्मान्निश्चयव्यवहारस्वरूपसंयममार्गे प्रवृत्तिरवजीवस्य हितकारिणी, अनयैव हि परमपदं मोमो लभ्यते ।। मू० ९ ॥
ननु तर्हि दुःसफलेषु तेपु क्रियाविशेपेषु किमर्थ प्रवर्तते जीवः ? इत्याशङ्कायामाह-'इमस्स चेव.' इत्यादि।
मूलम्--इमस्स चेय जीवियस्स परिचंदणमागणपूयणाए जाइमरणमोयणाए दुक्खपडियायहउँ ।। सू० १०॥
छाया-अस्य चैव जीवितस्य परिवन्दन-मानन-पूजनाय-जातिमरणमोचनाय दुःखमतियातहेतुम् ॥ मू० १०॥
अनेक प्रकार की दस्सह यातनाएं भोगता है, इस प्रकार परिक्षा से जानकर प्रत्याख्यानपरिना से सावध क्रिया त्यागने योग्य है। इस प्रकार भगवान्ने उपदेश दिया है। यह बोध-अवधि, मनःपर्यय, केवलज्ञान और जातिस्मरण से होता है, या, मतिज्ञान से होता है। इस लिये निश्चयव्यवहाररूप संयममार्ग में प्रवृत्ति करना ही जीव के लिए हितकर है और इसी से परमपद-मोक्ष प्राप्त होता है । सू० ९॥ ___अगर सावध क्रियाएँ दुःख का कारण हैं तो उन में जीव प्रवृत्ति क्यों करता है ? इस आशंका का समाधान करते हैं-'इमस्स चेव.' इत्यादि।
मृलार्थ-इस जीवन के लिए, परिवन्दन, मानन और पूजन के लिए, जन्म मरण से मुक्त होने के लिए, दुःख दूर करने के लिए, (जीव पापक्रिया में प्रवृत्त होता है ) | सू. १०॥ સાવધ વ્યાપાર કરતે જીવ સંસારમાં પરિભ્રમણ કરે છે, અને નરક, નિગોદ આદિની અનેક પ્રકારની કઠિન યાતનાઓ ભોગવે છે. આ પ્રમાણે –પરિજ્ઞાથી જાણીને પ્રત્યાખ્યાન–પરિસાથી સાવધ કિયા ત્યાગવા ગ્ય છે, આ પ્રમાણે ભગવાને ઉપદેશ આપ્યો છે.
આ બેધ-અવધિ, મનઃ પય, કેવલજ્ઞાન અથવા જાતિસ્મરણથી થાય છે, અઘવા તે મતિજ્ઞાનથી થાય છે. એ માટે નિશ્ચય-વ્યવહારપ સંયમમાર્ગમાં પ્રવૃત્તિ કરવી એજ જીવને માટે હિતકર છે, અને એનાથી પરમપદ મેક્ષ થાય છે (સૂ૦ ૯)
જો કે સાવદ્ય ક્રિયાઓ દુઃખનું કારણ છે, તે તેમાં જીવ પ્રવૃત્તિ શા માટે કરે ३१ मे शानु समाधान ४२ छ-'इमस्स चेव.' त्यादि.
મૂલાઈઆ જીવનને માટે, પરિવંદન, માનન, અને પૂજન માટે, જન્મ મરક્ષથી मुदत ५५१ भाटे, म १२ ४२११ भाट (७१ पायश्यिामा प्रवृत्त थाय छ). (१०)